Recensie: The Temper Trap in de Melkweg
18 september 2012, 08:57 | Jeroen
Zondag 16 september stond The Temper Trap in de Melkweg. De kaarten waren snel uitverkocht en het was broeierig warm binnen. De van origine Australische band is op tournee om hun tweede album, simpelweg The Temper Trap getiteld, te promoten.
Klokslag 21:00u betreden eerst de muzikanten onder luid applaus het podium en ontvlamt London Burning van het nieuwe album. Het podium is toepasselijk rood verlicht. Na een opzwepende intro verschijnt de zanger en tevens het gezicht van de band Dougy Mandagi, eveneens onder luid applaus op het podium. Het met een aantal samples ondersteunde nummer is een stevige start van het optreden.
Even later volgt I Need Your Love, ook van het nieuwe album en deze wordt met nog meer enthousiasme ontvangen. Een deel van het publiek zingt het refrein mee en vooraan gaan de eerste handjes in de lucht. Halverwege valt op dat er een drum naast de zanger staat waarop Dougy de drums nog dikker aanzet. Het nummer krijgt een gerekt intermezzo met aangedikte gitaarsolo.
Dougy spreekt het publiek verrassend deels in het Nederlands toe: Amsterdam! Dankjewel, alles goed? Good to be back, never a dull moment in our favorite stop in Europe! Het eerste nummer van het debuutalbum Conditions uit 2009 volgt in de vorm van Love Lost en wordt ook met gejuich en applaus ontvangen. Dougy sommeert het publiek mee te klappen en het aanwezige publiek toont zich ontvankelijk. Na een strakke break halverwege het nummer start het publiek spontaan weer mee te klappen en veel monden zingen zachtjes de tekst mee. Door de hele zaal zijn gelukkige gezichten te zien en na nog geen drie nummers gespeeld te hebben lijkt de zaal volledig gezwicht voor de band.
De sfeer is goed en de frontman is uitgelaten en spraakzaam. Rabbit Hole opent met zwaar galmende drums onder paukenstokken. De staccato gitaarpartij klinkt overweldigend en intens. Het geluid in de zaal is ondertussen aardig bijgesteld en klinkt een stuk beter, meer lage tonen, minder schel en helderder dan bij aanvang. Ook Fader valt goed bij het publiek en het vrolijke zangstukje wordt volop meegezongen na de oproep C’mon Amsterdam!
This isn’t Happiness wordt vol overgave en intensiteit gezongen. De bassist is opvallend bewegelijk en geniet zichtbaar van de groove in het nummer. Dougy stopt veel gevoel in de teksten en maakt wat theater door de teksten uit te beelden. Het nummer bevat indrukwekkende uithalen en ook de muzikale uitvoering is uitermate scherp.
Tijdens Trembling Hands deinst de Melkweg mee en wordt een gevoelige snaar geraakt bij een aantal bezoekers. Er zijn zelfs veel waterige ogen waar te nemen. Het nummer kent een mooie opbouw met gelaagde samenzang en wordt afgesloten met een diepe, theatrale buiging naar het publiek.
Droge drums nodigen uit tot meeklappen bij de intro van Miracle, terwijl Dougy komisch funky dansend het publiek vermaakt. Het is het derde nummer op rij van het nieuwe album dat een relatief lange opbouw heeft. Ieder nummer heeft een funky ritme, maar ook een serieuze toon.
Gitarist Lorenzo Sillitto staat het hele optreden met een stoïcijnse uitdrukking op zijn gezicht, maar wel uiterst bekwaam te spelen. Een wereld van verschil met bassist Jonathon Aherne, die erg bewegelijk staat te dansen en vrolijk kijkt. Bewegelijk is ook de multi-instrumentalist erachter, zelfs als zijn rol maar beperkt is tot het spelen van een beatring (tamboerijn).
Het kenmerkende witte spijkerjasje gaat uit bij de eerste noten van Science of Fear. Een muzikaal sterk nummer met gave samples, maar ook het eerste moment dat je hoort dat de uithalen met enige moeite net gehaald worden. Het mag de pret niet drukken. Het is feest op het podium en in de zaal, waar uiteindelijk ook de zanger even tussen gaat staan. Iets dat altijd enthousiast wordt ontvangen.
De lange intro van Resurrection, met onheilspellende teksten, kent een geanticipeerde opmars naar een knallende climax met gillende gitaren en snoeiharde drums. Iets waarvoor ook vrij massaal de handen in de lucht gaan. Die harde drums worden direct doorgezet in de Drum Song, wat tevens de instrumentale afsluiting van de set is. Tijdens het slotakkoord van Drum Song gaan de lampen even uit en wordt snel een fles water geleegd op de drum van Dougy, wat even later een extra showelement toevoegt als hij hierop slaat.
Na een drie kwartier spelen is de band alweer vertrokken naar de coulissen. Het duurt vrij lang voordat ze weer op het podium terugkomen voor de encore. Dougy roept: Amsterdam laat je horen! Terwijl op de achtergrond foto’s worden gemaakt door de drummer met de lichten vol aan, zodat het publiek goed zichtbaar is.
Een prachtige en bezielde live uitvoering van Soldier On volgt, wat een collectief kippenvel moment oplevert. Het nummer dat rustig start, maar een explosief einde heeft is goed gekozen om de stilte van de encore break te doorbreken.
Als afsluiter wordt een alternatieve, lange en enigszins misleidende intro van Sweet Disposition ingezet. Zodra deze zijn originele vorm aanneemt is de reactie explosief. Het zal enerzijds zijn omdat het de hit is, anderzijds omdat toch wel duidelijk is geworden dat dit ook heel waarschijnlijk echt het laatste nummer zal zijn.
En na een uurtje spelen is de spreekwoordelijke koek dan ook echt op en verlaat de band voor de tweede keer het podium. Dit maal keren ze niet terug en wordt al snel een plaatje gedraaid om dit te bevestigen. Wat best jammer is aangezien de band met twee albums op zak, die tezamen 1 uur en 40 minuten klokken, nog best wat langer had kunnen spelen.
The Temper Trap laat deze avond in Amsterdam zien dat het nieuwe werk ook live uitermate goed tot zijn recht komt en naadloos aansluit bij het debuutalbum Conditions. Iets dat je bij de eerste luisterbeurt van het zelfgetitelde album niet zou verwachten. De kenmerkende zang was gedurende het uur goed, de band was in vorm en de muziek opzwepend en intens.
Setlist Melkweg 16 september 2012:
London’s Burning
Need Your Love
Love Lost
Rabbit Hole
Fader
This Isn’t Happiness
Trembling Hands
Miracle
Science of Fear
Resurrection
Drum Song
Encore:
Soldier On
Sweet Disposition
Fotografie: Motjekèke © 2012
