Albumrecensie: Mumford & Sons - Babel
9 oktober 2012, 16:35 | Jeroen
Na het succesvolle Sigh No More uit 2009 komt dan eindelijk de lang verwachte opvolger Babel. Het album is al een succes te noemen; het verkocht in de eerste week alleen in de VS al 600.000 exemplaren. Daarmee is het het beste verkochte plaat van het jaar tot nu toe (het oude record van Justin Bieber kwam niet verder dan 374.000 platen in de eerste week). Maar is het album ook goed?
De single We Will Wait is al een hit. Het nummer is geen verandering van koers of een evolutie van het bandgeluid, het had daarom ook niet misstaan op de debuutplaat. Dat neemt niet weg dat het een goed nummer is, het is zelfs één van de betere nummers van het album.
Het album opent met het sterke titelnummer Babel. Waar het titelnummer nog wat variatie brengt, volgt Whispers in the Dark het bekende Mumford concept; eerste minuut rustig, dan het rustige opbouwen, gepassioneerde stem van zanger Marcus Mumford en eindigen in een knallend stadionnummer en zo staan er nog een paar op de plaat.
Het zijn juist de nummers die of wat rustiger blijven of juist knallend beginnen die er tussenuit springen. Ghost That We Know is een voorbeeld waar de band een mooi ingetogen nummer kan neerzetten. Broken Crown wordt daarmee ook het hoogtepunt van de plaat. Het dreigende geluid blijft heel het hele nummer aanwezig en ook al ontaard het nummer toch weer in een groots geluid, het einde gaat terug naar het dreigende begin en dat maakt een hoop goed. In het nummer Reminder komt de zang prachtig naar voren. Helaas eindigt de plaat met twee nummers, Below My Feet en Not With Haste, weer in het oude concept.
Er staan een paar hele goede nummers op Babel, maar daartegenover staan ook de nummers die nooit echt van de grond komen. Soms werkt het oude concept zoals bij We Will Wait, maar vaak ook niet. Het album zal desondanks een groot succes worden en met name de live shows zullen duizenden mensen op de been weten te brengen, maar Babel en laat toch een onbevredigend gevoel achter.
