Recensie: Crossing Border - zaterdag
25 november 2012, 12:47 | Jeroen
Crossing Border – zaterdag 17 november. Wat ben ik blij dat we erbij waren! Het was heel leuk, vooral omdat het erg gevarieerd was. Ook de kwaliteit van de optredens sloot zich hierbij aan.
De start was gelijk raak: I am Kloot speelde in de Buchannan zaal in het NT gebouw de pannen van het dak. De zaal was met recht totaal volgepakt. De band bestaande uit John Bramwell (guitar/vocals), Peter Jobson (basgitaar) en Andy Hargreaves (drums) speelde een heel intiem en muzikaal strakke set. Zanger John Bramwell kondigt halverwege de set het optimistisch genaamde nummer Titanic aan. Het was het eerste nummer dat de heren samen speelde. Met de grappige punchline: Titanic, don’t panic…. De stem van Bramwell komt vooral bij het nummer To you dat aan ons als trouw publiek wordt opgedragen erg mooi tot zijn recht. Proof is een waardige afsluiter van de set. Een heerlijk optreden.
Aangekomen in de Koninklijke Schouwburg treffen we in de grote zaal (Royal) Jeet Thayil aan gedurende wat wij dachten het eind zijn “set”. Deze Indiase dichter/schrijver/muzikant combineert zijn harde woorden met droge humor. Hij kan voordragen als een malle om dan ineens weer stil te vallen en te overdenken wat hij zegt en hier een grappige relativeerde opmerking over te maken. Voorafgaand aan zijn laatste voordracht vertelt hij ons: “This is the best gig ever!. They flew me first class half around the world, put me in a hotel and gave me cash money for twelve minutes on stage”. Hij eindigt met een stukje uit een van de liedjes van zijn band, super rauw en seksistisch. Maar eerlijk is eerlijk, hij had ons en de eventuele aanwezige kinderen hiervoor wel gewaarschuwd. Het waren 12 onvergetelijke minuten!
Omdat we lekker zitten blijven we in de Royal voor First Aid Kit. Deze twee Zweedse hippies zingen Folk en houden duidelijk van the good old US of A. Met inspiratiebronnen als Patti Smith, Johnny Cash, June Carter en Simon & Garfunkel brengen ze een harmonieus geheel dat meer Country dan Folk is. Het klinkt allemaal erg mooi en vol passie, maar het is niet echt rauw. Dit is niet zo vreemd aangezien de dames pas rond de 20 jaar oud zijn. Ze zingen bijna alle nummers van het album The Lion’s Roar. Ook komen nummers van het eerste album The Big Black & The Blue en van inspiratiebronnen Johnny Cash en Simon & Garfunkel voorbij. Het nummer America, van de laatste twee heren, zongen de dames voor Paul Simon toen hij de Polar Music Prize ontving in 2011. Het optreden was wat saai, maar de stem van de dames, in het bijzonder van Klara, maakte een hele boel goed.
We werden getipt om Poliça niet te missen op CB12. Dus wij op naar het NT gebouw. In de Waterloo zaal speelde het bandje. En ik hoop niet dat ze die daar ook vonden. Het klonk muzikaal best aardig, maar zonder gitarist moet zangeres Channy Leaneagh een heleboel goed maken en dat is nou net teveel gevraagd. Haar stem is vlak en leeg. De synthesizers boeien ons een nummer of drie, vier, maar dan is het echt meer dan genoeg geweest.
Gaz Coombes in de Buchannan nog een nummer of twee gegeven, maar ook deze zanger van het voormalige Supergrass kan ons niet vangen. Wanneer hij begint over everybody is a whore kunnen we onze lach niet inhouden en vertrekken.
Voor het laatste optreden van CB12 gaan we nog even langs de KS. In de Royal staat Andrew Bird. Oef wat ben ik blij dat we dat nog even hebben gedaan. De zaal is propvol. Wat ik mij toen ineens bedacht is dat na First Aid Kit de mensen al in de rij stonden voor een plekje in de zaal. Dit was dus voor Bird. Nu begrijp ik waarom. Wat een zanger/performer. De van origine klassiek geschoolde violist, ontdekte pas op latere leeftijd indie rock en pop muziek. Zijn invloeden zijn verder bluegrass, jazz, swing, calypso en folk. Zeer breed dus… Dit is in zijn optreden goed te merken. Het gaat op en neer, heen en weer tussen de verschillende stijlen. Soms zelfs binnen hetzelfde nummer, maar het past. De kwaliteit en creativiteit druipt er vanaf. Wij zien dit alles vanuit de bovenste box naast het podium en kunnen publiek en de driekoppige band als een zoeklicht volgen. Het publiek, de band en wij genieten van deze afsluiter.
