Albumrecensie: Death Letters - Common Prayers
4 maart 2013, 16:53 | Jeroen
In den beginne was Death Letters (toen nog met The ervoor) een bluesrock bandje dat vooral opviel door de jonge leeftijd van het duo. Zanger en gitarist Duende Ariza Lora en drummer Victor Brandt waren respectievelijk 16 en 15 jaar toen ze elkaar leerden kennen in een muziekschool in Dordrecht. Een jaar later brachten ze in eigen beheer hun eerste EP uit en weer twee jaar later was het tijd voor een heus album dat uitstekend werd ontvangen. Het debuut, dat simpelweg The Death Letters heet, bevat vuige rock met blues invloeden.
Leuk, onze eigen Nederlandse The Black Keys dachten veel mensen. Helaas voor hen was er op de opvolger Post-Historic geen blues meer te bekennen. Het roer werd volledig omgegooid en in plaats van blues-rock kregen we post-rock, indie-rock, hardcore en zelfs math-metal voorgeschoteld. Post-Historic werd ook in het buitenland goed ontvangen en er volgden optredens in onder andere Noorwegen, Finland, Duitsland, Tsjechië en de Verenigde Staten.
Sinds een week is het derde studio album, Common Prayers, uit. Common Prayers is een concept-album over een diepgaande discussie tussen Orlene Adams Hill en Duende, aldus de zanger zelf. Dit idee ontstond nadat Duende in een tweedehands winkeltje een gebedsboekje zag liggen. Op de zijkant stond Common Prayer en Orlene Adams Hill geschreven. In het boekje zat een krantenknipsel dat het overlijdensbericht van Hill bleek te zijn. Achterin het boekje zaten losse papiertjes met door haar gemaakte aantekeningen. Duende raakte in de ban van het boekje en de vorige eigenaresse.
Muzikaal ligt Common Prayers in het verlengde van zijn voorganger. Rustige stukken worden afgewisseld met sfeervolle passages al ligt de nadruk op de rustige stukken. In de rustige stukken is vooral vooruitgang geboekt zoals in de opener Common Prayers te horen is. We Chant Arhythmically is een stevig rocknummer met een ongebruikelijke riff. Dit is tevens de eerste single van het album. Dat het nog harder kan horen we op Nomadic Childhood waar ze verschrikkelijk tekeer gaan, in positieve zin. Na deze mokerslag keert de rust terug in Presbyterian Hospital en I Am The Coma. Twee ijzersterke nummers met mooi gitaarspel en dito zang.
De tweede helft van Common Prayers vind ik wat spannender dan de eerste helft. De nummers zijn gevarieerder en de wisselwerking tussen hard en zacht vindt meer binnen de nummers zelf plaats dan een rustig nummer na een hard nummer. Hoogtepunt, en voorbeeld hiervan, is het meer dan acht minuten durende In Lieu Of Flowers.
Death Letters wisselt met het grootste gemak bruut geweld af met bezwerende melodieën (soms binnen één nummer) die soms aan Death Cab For Cutie doen denken. Luister maar eens naar Time Or The Satellites. Makkelijk in het gehoor liggende nummers zul je echter niet meer aantreffen. Death Letters kiest niet voor de gemakkelijke weg. Waarschijnlijk schudt Duende nummers als Your Heart Upside Down (van voorganger Post-Historic) zo uit zijn mouw maar in plaats daarvan kiest hij voor meer diepgang. Een meesterwerk heeft dat (nog) niet opgeleverd. Daar zijn sommige nummers niet memorabel genoeg voor. Dit lijkt echter slechts een kwestie van tijd.
