Albumrecensie: Daft Punk - Random Acces Memories
28 mei 2013, 09:25 | Jeroen
Met Random Acces Memories (RAM) levert Daft Punk voorlopig de meest gehypete plaat van dit jaar. Het begon allemaal met kleine reclameboodschappen tijdens Saturday night Live en een anderhalve minuut lange clip tijdens Coachella en Get Lucky werd (en is) een gigantische hit. En nu is het album er eindelijk.
Er is een heel peloton aan gastvocalisten en muzikanten aangetrokken, wat RAM een zeer divers album maakt. Van Julian Casablancas tot Pharrel, van Todd Edwards van Panda Bear en van Giorgio Moroder tot DJ Falcon, om er maar een paar te noemen. Ook een koor en orkest werd aangetrokken voor het album. Maar is het ook goed?
Het album opent met Give Life Back To Music en The Game Of Love. Op beide nummers worden de vocalen verzorgt door onze robots van Daft Punk. Het zijn zeer goede nummers en hadden zo op Discovery kunnen staan. Op met name het openingsnummer is het vakmanschap goed te horen van de eerste gasten op het album; de gitaren van Paul Jackson Jr. en Nile Rodgers en de keyboards van Chilly Gonzales maken dit een meer dan aangename opening.
Wat volgt is Giorgio by Moroder en kan niet anders worden beschreven als bijzonder. Er wordt niet gezongen maar gepraat door Giorgio (Grammy winnaar voor discohits van Donna Summer en een Oscar winnende filmcomponist) en wat hij verteld is een soort kort verhaal over hoe hij in de muziekwereld is terecht gekomen. De omschrijving klinkt alsof dat nooit goed kan gaan, maar wat volgt is een absoluut hoogtepunt van het album. Er zit van alles in, stukje jazz, een goede beat en het gaat en kan alle kanten op. Een bijzonder nummer, zeker weten.
Within volgt met een gevoelige piano solo van Chilly Gonzalez en gaat verder als een ‘standaard’ Daft Punk nummer. Met Instant Crush komt er een tweede hoogtepunt van het album. Julian Casablancas (van The Strokes) verzorgt de zang (gezongen door een vocoder) en leadgitaar op een song die letterlijk het geluid van Daft Punk en Strokes samenbrengt. Een onweerstaanbare (gitaar)hook, luie vocals, volle beat en keyboards maken dit een potentiële hit.
Lose Yourself to Dance is het eerste nummer met Pharrel. Ook dit kan een hit worden maar komt iets te kort om een andere Get Lucky te worden. Het is aardig maar niet speciaal. Touch is ronduit matig, er wordt teveel in het nummer gestopt (spoken word, een loveboat-achtig deuntje, zang van Paul Willams) waardoor het nummer eigenlijk nooit echt op gang komt. Get Lucky volgt en hoeft geen introductie, een geweldig pop/soul niemandalletje dat terecht een superhit is geworden.
Beyond en Motherhood zijn goede Daft Punk album tracks, niks mis mee. Todd Edwards leverde al een guest vocal op Discovery en met het nummer Fragment of Time levert hij een lekkere vocal en sterke soulsong af. Daarna is het Panda Bear’s beurt op Doin it Right maar kan de prestatie niet evenaren. Het door Daft Punk gezongen gedeelte begint lekker maar zodra Panda Bear begint kun je het beter overslaan, een nare zang in een saai en inspiratieloos refrein maakt het tot een klein dieptepuntje op de plaat. Gelukkig maakt Contact een hoop goed. Samen met DJ Falcon wordt er een knallend slot gegeven aan RAM. Het is het meest ‘house-achtige’ song op de plaat dat begint met een liveopname van astronaut Eugene Cernan van Apollo 17.
Zo is Random Acces Memories niet een klassieker geworden, daarvoor staan er teveel ‘standaard’ Daft Punk nummers en een paar behoorlijk matige nummers (Doin’ it Right, Touch) op. Met nummers als Giorgio by Moroder, Give Life back to Music, Instant Crush, Get Lucky en Contact is het toch een zeer sterke plaat geworden en is er na het teleurstellende Human After All een waardige opvolger gekomen van Discovery.
