Albumrecensie: John Frusciante - Outsides EP
10 september 2013, 09:33 | Jeroen
Ik zal het maar meteen toegeven, ik ben een groot fan van John Frusciante. Met zijn 43 jaar heeft deze Amerikaan al een imposant oeuvre opgebouwd. De solo albums vind ik het meest interessant, maar natuurlijk kennen de meeste mensen hem als de meestergitarist van een der grootste bands van de laatste jaren, de Red Hot Chili Peppers.
In 2008 verliet Frusciante de band voor de tweede keer om zich te kunnen richten op zijn solo projecten. Frusciante heeft een grote stempel gedrukt op de Peppers, waar hij op 18 jarige leeftijd (hij was destijds zelf een fan van de Peppers) zijn muzikale carriere begon. Na veel hoogte- en dieptepunten (bekijk de VPRO documentaire maar eens) is het hoofdstuk Red Hot Chili Peppers dus definitief gesloten. Het stokje is overgedragen aan Josh Klinghoffer, een goede vriend van Frusciante.
Klinghoffer is geen onbekende voor de mensen die Frusciante op de voet volgen, want samen brachten ze onder andere het album _A Sphere In The Heart of Silence _ uit en vormden ze, samen met Joe Lally (Fugazi), de band Ataxia waarmee ze twee albums uitbrachten die in één sessie werden opgenomen. Ook op de solo albums die Frusciante in 2004 uitbracht dook Klinghoffer af en toe op. Na de creatieve uitbarsting in 2004 waarin Frusciante naast de hier genoemde albums nog vier solo albums (oké, Curtains kwam net in 2005 uit) en een EP uitbracht was het een tijdje stil. Vijf jaar later werd er pas weer een album uitgebracht.
Frusciante heeft op zijn solo albums laten horen veel meer te zijn dan een begenadigd gitarist. The Will To Death is bijvoorbeeld een echte singer-songwriter plaat. Twaalf kale liedjes gespeeld op akoestische gitaar, zonder poespas maar met bakken emotie. Het tegenovergestelde kregen we vorig jaar voorgeschoteld in de vorm van PBX Funicular Intaglio Zone. Een elektronische plaat die op zijn zachtst gezegd nogal ontoegankelijk is. Frusciante is lekker aan het experimenteren geslagen. Onder alle bliepjes, vervormde stemmen, vreemde beats en wendingen zaten nog best goede liedjes en melodieën verstopt. Maar je moet wel even doorzetten.
Zo ook met de nieuwste EP Outsides die in het verlengde van PBX Funicular Intaglio Zone ligt. Er staan slechts drie nummers op de EP maar de opener Same duurt wel ruim tien minuten. De basis van het nummer bestaat uit synths en een drumcomputer, een fundament waarop Frusciante vervolgens één lange gitaarsolo overheen speelt. De gitaarsolo wordt hier en daar een beetje bewerkt. Ondanks dat de solo soms vrij snel en hectisch is, heeft het nummer toch een relaxte vibe. Breathiac is een chaotische track met vreemde geluiden door elkaar heen en beats die haast willekeurig lijken te zijn. Iets wat op PBX Funicular Intaglio Zone ook vaak te horen was. Niet echt een nummer waar ik iets mee kan. Het blijkt gelukkig het kortste nummer te zijn met zijn tweeënhalve minuut. Het laatste nummer heet Shelf en is het enige nummer met vocalen, hoewel je er niet te veel van moet verwachten want het betreft één gezongen regel en een kort gesproken gedicht. Ook dit nummer is opgebouwd rondom beats uit een drumcomputer en keyboards. Hier is voor het eerst een echte melodie te bespeuren. Shelf is een goed nummer om te kijken of je deze stijl kan waarderen. Vind je Shelf goed, dan waarschijnlijk ook de andere nummers en PBX Funicular Intaglio Zone.
Outsides is zeker geen onaardige EP maar stiekem hoop ik op een nieuw album in de stijl van Curtains of The Will To Death. Het zijn nu toch ook weer de gitaarsolo’s die de EP het luisteren waard maken. Het is leuk dat Frusciante zich van niemand wat aantrekt, lekker zijn gang gaat en naar hartenlust experimenteert met drumcomputers en keyboards, maar vooralsnog heeft dat nog niet in een memorabele plaat geresulteerd.
Beluister hier het nummer Same.
