Verslag Motel Mozaïque: Zaterdagavond
12 april 2011, 09:56 | Jeroen
In de grote zaal van de Gouvernestraat weet Josh Ritter maar moeizaam te boeien. Het eerdere optreden vandaag verraste nog in zijn eenvoud en oprechtheid, deze variant van het geluid van Ritter met band is net iets te gezapig. Mooi, maar net iets te zoet. Na een half uurtje besluiten we verder te kijken op zoek naar wat stevigers.
In de Rotown staan vier Californische modepopjes die muzikaal niet in een Tarantino film zouden misstaan. De dames van Dum Dum Girls (foto boven) zijn strak gekleed in het zwart en rocken op hakken. Je zou bijna verwachten dat ze voor de band gecast zijn, maar als je ze hoort spelen is die gedachte wel weg. Het voornamelijk mannelijke publiek in de Rotown hoort stevige surf riffs, drums en een goede zangeres, die ook nog eens goed vocaal bijgestaan wordt door de gitariste en bassiste. De laatste weet trouwens het hele optreden streng, verveeld en stoïcijns voor zich uit te staren zonder ook maar een glimp van een lach te vertonen, terwijl achter haar de drumster wild op de drums ramt, een leuke aanblik. Een band om deze zomer nogmaals op een broeierige festivaldag te gaan zien.
The Bees (foto boven) treden even later op in de Gouvernestraat. De band afkomstig van het Engelse Isle of Wight heeft een hele vrolijke reggae sound. Staat zes man sterk op het podium, zingt meerstemmig en de drie mannen die het optreden enthousiast en vrolijk dragen, naast de drummer, wisselen regelmatig van instrument. Prettige, niet al te ingewikkelde zomerse muziek die net als het optreden ‘s middags goed in de smaak valt bij het publiek. Ook het opvallend instrumentale nummer ‘The Russian’ valt goed in de smaak. Een leuke band die op de zomerfestivals niet zal misstaan. We verlaten wat voortijdig de zaal om terug te gaan naar de Rotown.
In de Rotown speelt No Age (foto boven) uit LA. Punk, noise met surfrandje, zonder genade en vooral keihard. In de tot nu toe overwegend tamme rij van optredens vandaag, een heerlijke afwisseling om even drie man een muur van geluid op te horen trekken. Een drummer die ook zingt en het tempo hoog blijft houden. Dreigende breaks waar een hoofdrol voor de gitarist is weggelegd. Gewoon strak naar achter geblazen worden en uitkijken op de eerste pit dit festival. Een geweldig optreden!
Na de rijen rond de Schouwburg op vrijdag trek ik de conclusie dat dit de betere hoek van het festival is. Het is dan ook met enige twijfel dat we richting Grant Hart (foto onder) in de kleine zaal van de Schouwburg gaan. Bij de ingang worden we verteld door de beveiliging dat de zaal al vol is en we niet naar binnen kunnen, terwijl er berichten binnenkomen dat er nog niemand in de zaal staat.. Even later staan we alsnog binnen en al snel betreed de voormalig drummer en mede songwriter van de band Hüsker Dü het podium. Grantzberg Vernon Hart is de 50 gepasseerd en de 30 jaar in de rock scene hebben zichtbaar hun sporen nagelaten. Het optreden wordt door een klein gezelschap aanschouwt, maar de zaal loopt langzaam weer leeg. Enkele nummers zijn wel leuk om te horen, de zang is best goed, maar het optreden weet niet echt te boeien, al vind ik het leuk om even gezien te hebben.
Tenslotte gaan we nog even terug naar de Rotown om Trophy Wife te zien. De zaal is al bijna helemaal vol als we binnenkomen. Een dansbaar, poppy geluid dat lekker klinkt, terwijl we met wat bekenden de dag doornemen. Onze aandacht weet het niet meer echt te trekken, het is mooi geweest.
Tenslotte gaan er nog geruchten dat Moby misschien nog langs komt als suprise act, we overwegen nog even af te wachten, maar wat verdere navraag leert dat dit alles behalve waarschijnlijk is. Na 12 uur bijna non stop live muziek gaan we voldaan naar huis.
De tweede avond Motel Mozaïque was een verschil van dag en nacht met de avond ervoor en een groot succes. Mede doordat we de rijen hebben weten te vermijden en veel en vooral heel diverse optredens hebben gezien.
Fotograaf: Carlo Riswick
