Recensie: Crossing Border Den Haag - zaterdag
25 november 2013, 20:20 | Jeroen
Festivalavond nummer twee op Crossing Border. Na een update van Ruud over de op voorhand legendarische vrijdag die hieraan voorafging, nam ons enthousiasme alleen maar toe. Op het programma een aantal gevestigde namen, maar ook flink wat potentieel nieuwe ontdekkingen.
The Leisure Society
De eerste band die we zien is The Leisure Society. Bij binnenkomst treffen we een goed gevulde zaal. De mensen blijven binnenstromen en de sfeer is goed. Het is een harmonisch geheel. Echt een band die past op Crossing Border. Merky water maakt nog het meest los bij het publiek. Iedereen klapt en hopt mee op de Britse folkpop. Mandolien erbij, viool eronder en gaan.
Naast lekkere zweverige en fantasievolle nummers als Daydream, is er ook het nummer Forever shall we wait, dat meer als Britpop klinkt. Leadzanger Nick Hemming geeft ons vlak voor het eind van de leuke en vrolijke voorstelling nog mee: This is a wonderfull festival, great bands you lucky basterds. Ze eindigen met Matter of time, het heeft een lekkere raggae beat en iedereen klapt mee. Wat een sympathieke gasten dat Leisure Society.
Savages
Even later staan op hetzelfde podium Savages. Hun debuut Silence Yourself sloeg dit voorjaar in als een bom. De zaal is al volgestroomd voordat het optreden begint. De band opent gelijk op volle kracht met I Am Here en Shut Up. Als iemand uit het publiek schreeuwt dat ze harder moeten spelen reageert de stoicijnse Jehnny Beth (die bij haar geboorte nog Camille Berthomier heette) “Want us to get louder, you get louder! We can get louder together! I can hear the clicks of cameras louder than you.” De houding van de vier dames op het podium is opruiend, soms op het verontrustende af. De dreigende blikken het publiek in, doen je vrezen dat ze het podium af gaan stappen om een paar flinke tikken uit te delen.
De zang en uithalen met kopstem zijn altijd zuiver, maar ze blijft een kortharige dreiging op rode hoge hakken. Compromisloos en intens. Geen vrolijke teksten, maar droeve klanken en donkere thema’s. De muziek sluit hier naadloos bij aan. De dames spelen virtuoos. De gitariste zorgt voor stevige riffs afgewisseld door onheilspellende soundscapes, terwijl achter haar drums explosief pompen. Lange sferische intro’s zorgen ervoor dat de nummers in elkaar overvloeien.
De zaal is halverwege wat leeg gelopen. Misschien is het toch niet helemaal wat de bezoekers van Crossing Border verwachten? Jammer, want dit optreden verdient een propvolle zaal. Sommige nummers zouden net iets langer door moeten gaan, maar klokken op het album ook vaak maar rond de twee minuten. Na een nummer of zes, zeven gaan ze echt los! De single She Will beukt genadeloos de zaal in. Het lijkt of iedereen hierop zit te wachten. Je raakt echt in de ban van deze dames in het zwart. Stevige muziek met inhoud, pit en volume. Meer ballen dan menig mannelijke band.
De band sluit de avond af met (don’t let the) Fuckers (let u down). Gezongen met melodieus zwierende bewegingen. Op het einde kan er net nog een glimlachje vanaf als de hele zaal zichtbaar aan het klappen is en ze het podium even stoïcijns verlaten als ze zijn opgekomen.
Warpaint
Het is alweer tijd voor de laatste band van de avond. Een luid en teleurgesteld ahhhhhh klinkt vanuit de (volle) zaal.
Wanneer de Warpaint uit Los Angeles opkomt is dezelfde zojuist nog zo teleurgestelde zaal alweer een stuk optimistischer. Want Warpaint staat op de bühne. Na de gitzwarte dames van Savages, worden we getrakteerd op een groep wat zweverige Indie Rock dames. Warpaint is alweer sinds 2004 bij elkaar. Volgend jaar brengen ze een nieuw album uit (pas het tweede) en hier krijgen wij deze avond een voorproefje van. De set begint zwoel en ritmisch..
Wanneer al vroeg in de set Composure, het favoriete nummer van Emiel, gespeeld wordt gaat iedereen los. En Emiel kan met een gerust hart naar de volgende band in de Schouwburg. Ik blijf in het Nationaal Toneel Gebouw, waarvan de grote zaal vanavond The Raven heet, en dat is maar goed ook. De laatste nummers zijn van het nieuwe album en het belooft een nog beter album dan het eerste te worden, althans als de nummers er uiteindelijk ook zo op komen te staan. Veel echoes en zweverige sounds galmen door de zaal. De bas is zo diep bij het na-laatste nummer dat ik mijn oren moet beschermen. Het laatste nummer _Can’t find my way is een goede afsluiter, het is goed dansbaar en dat doet het publiek dan ook. Niet echt een top optreden. Muzikaal prima, maar ik had meer optreden van deze band verwacht.
‘These New Puritans’
In de goed gevulde, maar zeker niet volle The Royal is het aan These New Puritans uit Londen om het festival af te sluiten. Met een sferische start, waarbij het geluid van snelle auto’s van voor naar achter door de zaal klinken. Op het geluid van samples, blazers en dikke beats komt de zittende zaal inbeweging, nou ja, voor zover dat je dat zittend kan doen. De beats, waar door minimaal twee bandleden aan wordt gewerkt is aanstekelijk en diep. Ze stuwen de eerste helft van het optreden, met nummers als Three Thousand en Attack Music, richting een geslaagd slotakkoord. Ook deze band heeft weer iets donkers, maar ditmaal niet dreigend of gitzwart.
De vocalen, vaak meer lijkend op spoken word dan zang, van multi-instrumentalist Jack Barnett worden veelal overstemd door de muziek. De extreem zuivere tweede zang, toetsen en blazers maken wel een hoop goed. Vooral de eerste helft van het optreden is een kerk van bombast en bezwerende ritmes, die geregeld iets filmisch hebben.
De tweede helft van het optreden zakt helemaal in, omdat dit de afsluiter is blijft het publiek wel zitten, waarschijnlijk hopend op een flinke uitsmijter. Die komt echter niet. Als ze ervoor gekozen zouden hebben wat ritmischer materiaal te gebruiken / bewaren voor het einde van hun set, had dit beter gepast als laatste optreden van een geslaag weekend.
Het was wederom een uitermate gezellig en inspirerend weekend, onze tijd op Crossing Border in Den Haag. Goede bands en een prima sfeer, waarbij bezoekers, muzkanten en schrijvers een veelzijdige line up genoten. Volgend jaar zeker weer!
Foto’s: Emiel Nederpel | ZUBB Magazine
