Albumrecensie: The Benelux
17 december 2013, 10:20 | Jeroen
De naam The Benelux zingt al enige tijd rond in het pop- en dancecircuit. De band rond frontman Jaap Warmenhoven (ex Hit Me TV en Skip The Rush) was in mei dit jaar al Hollandse Nieuwe (een titel van 3voor12 voor een veelbelovende Nederlandse act) en kreeg lovende recensies in NRC Next en de Oor. Het muziektijdschrift noemt The Benelux “een band om in de gaten te houden”.
De lovende kritieken zijn niet geheel onterecht want de mix van disco, rock en elektronica werkt aanstekelijk en zorgt voor liedjes die het goed doen op de dansvloer. De band omschrijft hun eigen muziek als akoestische house. De band heeft dit specifieke dansbare geluid verkregen door veel op te treden met de elektronische acts van het underground dance label Non Records. Het harde werken leverde de band in ieder geval optredens op tijdens dancefestivals als 5daysoff en Amsterdam Dance Event.
“You’re dancing to music you don’t even like” zingt Warmenhoven in Petty Crimes. Iets dat niet zo snel zal gebeuren bij de muziek van The Benelux. The Benelux maakt dansbare rockmuziek die zich muzikaal bevindt tussen bands als LCD Soundsystem, Breton, New Order, Phoenix en verrassend genoeg ook Daft Punk. Warmenhovens stemgeluid klinkt als een combinatie van James Murphy (van LCD Soundsystem) en Thomas Mars (van Phoenix): prettig en prikkelend. De drumpartijen worden bijna machinaal strak bespeeld door Maarten Diesfeldt. Sven Hamerpagt zorgt met een dubbelloops gitaar voor een vette groove en Milan Mes complementeert het geheel met zijn samples, vervormde stemgeluid en trompetspel.
Als je het album in zijn totaliteit beluistert, dan valt op dat de nummers veel op elkaar lijken qua geluid en sfeer. Toch zijn er enkele nummers die eruit springen. Opener I Don’t Dance Enough is een aanstekelijk popliedje en het refrein van Karpov Kasparov blijft, als je niet uitkijkt, de hele dag in je hoofd zitten. De tweede stem in Everybody Wants To Come zorgt voor welkome afwisseling die op wel meer nummers ingezet had mogen worden. Smells Like Woman is het hoogtepunt van het album: een Daft Punk-achtige intro gevolgd door een strakke funky baslijn die af en toe subtiel ingehouden wordt. De tekst is speels en licht erotisch, iets dat je op wel meer nummers tegenkomt. De rauwe kant van The Benelux hoor je terug op de eerste single van het album: Liar, een nummer dat het ook goed zal doen tijdens de festivals aankomende zomer.
De omschrijving ‘akoestische house’ voor de muziek van The Benelux heeft gelukkig mijn aandacht getrokken. The Benelux is namelijk een band om de aankomende jaren in de gaten te houden. Hoewel meer variatie het album goed zou doen, smaakt het debuut zeer zeker naar meer.
Het album is nu uit via Rough Trade. Voor meer info check hun site thebenelux.com.
