Albumrecensie: East India Youth - Total Strife Forever
24 januari 2014, 10:57 | Jeroen
Het was een gure donderdagavond vorig jaar oktober. Het Britse electro postpunk trio Factory Floor trad die avond op in Rotown Rotterdam. Als voorprogramma hadden ze de Londenaar East India Youth meegenomen, die één van zijn eerste optredens in Nederland gaf.
Achter de artiestennaam East India Youth schuilt William Doyle, een lange en ietwat slungelig ogende jongeman die zich op het podium verschuilt achter een laptop en wat andere apparatuur. De meeste toeschouwers zullen die avond voornamelijk herinneren aan het constante headbangen van Doyle op zijn eigen muziek, zijn krampachtige gitaarspel en het feit dat zijn laptop er continu mee ophield. Desondanks was het optreden muzikaal gezien erg interessant. Lange elektronische, bijna klassiek klinkende, soundscapes werden opgevolgd door surrealistische zangpartijen, integrerende climaxen en snoeiharde technobeats. Vorig jaar oktober had Doyle alleen nog de single Looking For Someone uitgebracht. Nu is ook zijn debuutalbum uit, Total Strife Forever, waarvan hij die avond al veel materiaal speelde.
Knipoog
De titel Total Strife Forever is een knipoog naar Total Live Forever, het laatste album van de Britse band Foals: “The fact that it was a pun, seems initially at odds with the mood of the record. It was poking fun. I was very attracted to this idea; despite the many problems it may cause me in the future”. Het maken van Total Strife Forever was, zoals de titel al doet vermoeden, niet altijd even gemakkelijk. Drie jaar geleden is hij verhuisd van een kleine stad (Bournemouth) naar een grote stad (Londen) en dat leverde de nodige stress op. Toch vond Boyle juist in die periode van verandering veel inspiratie. Dit hoor je terug in de teksten tijdens de spaarzame momenten dat Doyle zingt op Total Strife Forever.
Conceptalbum
Het album laat zich luisteren als een conceptalbum met diepe dalen en hoge pieken. De diepe dalen zijn onder andere te horen in het vierluik dat dezelfde titel draagt als het album. Abstracte geluiden, lange ambient soundcapes, flarden teksten en verontrustende climaxen kenmerken dit viertal. De hoge pieken klinken door in de de technoknaller Hinterland en het sfeervolle en verrassend opgewekte Heaven, Long. De plaat begint, net als zijn optreden in Rotown, met twee lang uitgerekte nummers, namelijk Glitter Recession en Total Strife Forever I. Dit maakt dat de plaat vrij langzaam op gang komt. Het tempo gaat omhoog met Dripping Down. Bijgestaan door een heus koor bezingt hij het vinden van de liefde. Een fijn popnummer en één van de hoogtepunten van het album. Toch zal de eerste luisterbeurt wel het nodige geduld van de luisteraar vragen. Bepaalde nummers, zoals Midnight Koto en ook het vierluik Total Strife Forever zijn taaie nummers. Niet alleen vanwege de lengte, maar ook door het ontbreken van een duidelijke structuur en richting. Het zal dan ook meerdere luisterbeurten kosten om de schoonheid van deze nummers bloot te leggen.
James Blake
Het zou gemakkelijk zijn om, net als andere media, East India Youth te vergelijken met James Blake. Natuurlijk, niet alleen qua uiterlijk (de kapsels van beide heren hebben opmerkelijk overeenkomsten) maar ook muzikaal en tekstueel heeft Boyle raakvlakken met Blake. Echter, het muzikale palet van stijlen waar Doyle uit kiest is een stuk diverser.
Doyle kiest met Total Strife Forever niet voor de makkelijke weg. Hij had elf varianten van nummers als Dripping Down, Hinterland, Heaven, How Long en Looking For Someone op het album kunnen zetten om een groter publiek aan te spreken. Het resultaat is een indrukwekkend debuut dat groeit met elke luisterbeurt.
Total Strife Forever komt uit via Stolen Records/P.I.A.S.
