Albumrecensie: MØ - No Mythologies to Follow
19 maart 2014, 13:15 | Jeroen
Vandaag start de tour van de Deense zangeres Karen Marie Ørsted beter bekend als Mø. Haar album No Mythologies to Follow kwam 10 maart uit. Ze brengt nummers uit sinds 2012, maar nu is er dus haar eerste album. Misschien is ze het meest bekend van haar vocals in het nummer Dear Boy van Avicii. In januari stond ze op Eurosonic waar ze de hoofdzaal in vervoering bracht.
Zelf beschrijft ze haar muziek als een mix van indiepop, soul, street vibes en electro. Vaak wordt ze vergeleken met artiesten als Grimes en Lana del Rey. Haar grootste inspiratie was echter JD Samson, die ze ontmoette en waarmee ze samenwerkte in New York tijdens een uitwisseling van de art school waar ze toen naar toe ging.
Om te beginnen is het naar mijn mening een erg gevarieerde album. Je zal het album wat vaker moeten luisteren om dit te herkennen, maar het is de moeite meer dan waard. Het album begint heel funky met een sterkte electro sound met het nummer Fire Rides. Het meerstemmige effect werkt hallucinerend, een heerlijke start. De nummers zijn geschreven door Ørsted zelf en producer en bassist tijdens haar tour Ronni Vindahl. Bij het derde nummer Never Wanna Know bespeur ik een vleugje Lana del Rey. Het zet de diversiteit van het album in. Meer bombastisch en nostalgisch.
Red in the Grey is wat speelser. Wat bij elk nummer opvalt is dat het vol sampletjes en deuntjes zit dat het luisteren interessant maakt. Je ontdekt telkens weer een nieuw groovy laddertje waar je op kan klimmen binnen een nummer. Pilgrim is het eerste nummer dat mij opviel tijdens het voor het eerst luisteren van het album. Het heeft een trompetstukje dat erg aanstekelijk is. Om vervolgens weer over te gaan naar soul waarbij je je hoofd wel moet mee bewegen.
Don’t Wanna Dance is een lekker dans nummer. De titel doet anders vermoeden, maar hier gaan de voetjes toch echt van de vloer. Het is het eerste uptempo nummer van het album. Hogere RPM en een clap erin om de klappers onder ons te vermaken. Waste of Time is wederom allesbehalve wat de titel beweerd. Het is weer een totaal verschillend nummer dan de voorgaande. Wat een sterk nummer. De samples en beat doen denken aan hiphop.
Dan met Dust is Gone weer terug naar de nostalgische en weemoedige Lana del Rey variant. Dit nummer zweeft wat meer, maar ik meen toch een nummer van Lana te herkennen. Ach het klinkt goed, vergeten en door luisteren. XXX 88 is de eerste single van het album en is samen met Diplo geschreven. Voor mij het minste nummer van het album. Het nummer kwam vorig jaar augustus al uit en ik begrijp dat het nummer niet echt is aangeslagen.
Ook Walk this Way is niet een van mijn favoriete nummer op het album. Beter dan het voorgaande nummer, maar het verbleekt bij de rest van het album. Het is een mix tussen Michael Jackson en iets uit de jaren tachtig. Wat ansich geen slechte mix is, hier wel. Als ik echt goed zoek vind ik het gitaar rifje wel lekker klinken.
Dan gelukkig weer naar een juweeltje op het album. Slow Love werkt op alle fronten. De beat is heerlijk en de stem van Mø laat doet je je ogen sluiten en dromen van zwoele nachten op een feest in Goa. Misschien het beste nummer op het album. Glass is het laatste nummer start met een lekkere synthesizer en dito héhéhé. Lekker om mee te gillen bij een concert. Goede en waardige afsluiter van dit heerlijke album.
Op de deluxe editie, die ik luister, zijn nog een aantal extra nummer toegevoegd. Wat raar is is dat het titel nummer No Mythologies to Follow alleen op deze editie te vinden is. Het is een niet te missen nummer dus mocht je het album kopen, koop de deluxe editie. Dummy Head heeft het album niet gehaald. Mij een raadsel waarom. Het kan met de aanstekelijke gitaar en funky beat zo in het rijtje beste nummers aansluiten. Dan het nummer The Sea. Ook niet op het album? Ik hoop dat het een list is om iedereen de deluxe editie te laten kopen, anders weet het label Chess Club / RCA Victor echt niet waar het mee bezig is. Het is een aanstekelijk nummer met een wat meer electro sound. Gone and Found is het laatste originele nummer op de deluxe editie. Dat dit nummer het niet heeft gehaald begrijp ik wat meer. Het is goed, maar meer van hetzelfde. Hierna nog wat remixes, genaamd ‘Night Version’ van nummers op het album. Die overigens ook allemaal erg de moeite waard zijn. Wat meer galm en minder sampletjes. Het mag duidelijk zijn luister de deluxe editie, anders heb je geen volledig beeld van wat deze dame allemaal te bieden heeft.
Ik ga volgende week woensdag naar het concert in People’s Place in Amsterdam (er zijn nog kaarten). Ik ben erg benieuwd of het live net zo goed klinkt of (hopelijk nog) beter. Het album raad ik je in ieder geval aan.
