Albumrecensie: Arsenal - Furu
4 april 2014, 16:15 | Jeroen
Als er een band is die gebruikt maakt van al het moois dat de muziekwereld te bieden heeft is het de Belgische band Arsenal wel. Hendrik Willemyns en John Roan vormen de kern van de band, maar worden vrijwel op elk nummer bijgestaan door muzikanten en gastvocalisten. Arsenal bestaat dit jaar al 15 jaar en heeft zich in die tijd tegoed gedaan aan alle geneugten van de exotische muziekstijlen. Van soulvolle house tot electromuziek, van latin ritmes tot Afrikaanse invloeden, alles is wel een keer de revue gepasseerd bij deze muzikale Belgen. Voor Furu liet de band zich inspireren door het beste wat het oosten te bieden heeft. Het duo verbleef voor de opnames in Japan en liet de muziek beïnvloeden door alle tegenstellingen die dat land heeft: van heel modern tot heel traditioneel.
Veel Nederlanders zullen de naam Arsenal associëren met de Britse voetbalclub uit Londen. Iedere vergelijking met deze club slaat de plank mis, want de muzikale Arsenal heeft namelijk wel veel ‘prijzen’ gewonnen, in tegenstelling tot hun voetballende naamgenoot. Zo verkochten ze al meerdere malen het Brusselse Ancienne Belgique uit en waren ze headliner op Rock Werchter. Outsides uit 2005 kreeg in het thuisland de platinum status en in 2011 wonnen ze voor het album Lokemo de award voor Best Dance tijdens de MIA’s, de belangrijkste muziekprijs in België. En als je het echt wilt weten, de band is vernoemd naar een voormalig wapendepot uit de Tweede Wereldoorlog die naast de studio van het duo stond.
Japan
De stijl op Furu valt kort samen te vatten als een mix van muzikale soortgenoten als Empire Of The Sun, Zero 7, Phoenix, Daft Punk en,wie kent ze nog, Planet Funk. Op opener Temul (Lei Low) hoor je direct de oosterse invloeden terug door het gebruik van de koto, een Japans snaarinstrument. Het ijzige stemgeluid van de Deense zangeres Lydmor zorgt voor een mooi contrast. Het is een sfeervol begin van een afwisselende muzikale reis die door de diverse windstreken voert met elke keer maar één uitvalbasis: Japan.
Gastvocalisten
Niet elk nummer onttrekt zich aan de middelmaat. Dit lijkt deels te maken te hebben met keuze voor gastvocalisten (door bijvoorbeeld op het irritante af te klinken zoals in Love Songs (Propaganda)) en deels omdat af en toe het gevoel je bekruipt dat het duo het album op de automatische piloot in elkaar heeft gezet. Een aantal maal laat Arsenal wel het achterste van hun tong zien. Not Free Yet is klassiek Arsenal materiaal: softe elektronica combineert de band feilloos met aanstekelijk gitaarspel. Deze combinatie werkt overigens ook prima in het krachtige popnummer Golden (Are You Still?), waar er ook weer een rol is weggelegd voor de koto. Absoluut hoogtepunt van het album is de eerste single Black Mountain (Beautiful Love), een samenwerking met indiezanger Tim Bruzon van de Britse groep Waves Machines. Samen met de door Hendrik Willemyns geregisseerde videoclip laat het nummer precies horen waar de kracht van het duo ligt: ijzersterke melodielijnen, zachte zang en een alternatief randje.
Helaas wordt dit hoogtepunt (wat het een na laatste nummer van het album is) gevolgd door het zwakke niemendalletje This Is Your Home, het enige moment dat Arsenal echt gas terug neemt. Zo wordt Furu, wat overigens ‘vallen’ of ‘liefde weigeren’ betekent, redelijk bloedeloos afgesloten. Arsenal toont geregeld aan waartoe het in staat is, maar weet niet heel het album te overtuigen. Furu is net als een eerste date. Je vond het wel gezellig, je voelt dat er meer in zit, maar je weet niet of er een klik is om verder met elkaar door te gaan.
Bij het album hoort ook een korte film: ‘Dance Dance Dance’ is geschreven door Hendrik Willemyns, opgenomen in Japan en zal later dit jaar in première gaan op het Internationale Filmfestival van Gent. Arsenal speelt op 12 april in de Melkweg en doet een dag later de Effenaar aan in Eindhoven.
