Albumrecensie: Beck - Morning Phase
4 april 2014, 09:40 | Jeroen
Soms heb je van die albums waarvan je weet dat het wel heel erg raar moet lopen, wil je ze aan het einde van het jaar niet in de verschillende eindlijsten zien staan. Morning Phase van Beck is zo’n album. Dus ondanks dat deze eind februari al verscheen, lees je hier alsnog de recensie. Want het is te goed om onbesproken te laten.
Na een lange tijd niet veel van Beck te hebben gehoord, is er nu eindelijk een nieuw studio album. De reden voor de lange rustpauze was om te beginnen fysiek. Veel lichamelijke klachten deden de zanger besluiten om een pauze in te lassen en zich op andere activiteiten te richten. Anderhalf jaar geleden pakte hij de gitaar weer op en de nummers kwamen vanzelf.
Morning Phase werd een soort vervolg op het door fans en critici geprezen album Sea Change uit 2002; de plaat werd met dezelfde muzikanten ingespeeld en de plaat klinkt met name muzikaal als een vervolg. Ook werden de arrangementen door Beck’s vader David Campbell gecomponeerd.
Tekstueel is er wel wat verschil, Sea Change was vooral een ‘break-up’ plaat terwijl Morning Phase diverser is. Niet zozeer een verbroken relatie staat centraal, maar wel eenzaamheid, het zoeken naar verborgenheid en verlangen. Uitschieter is de opening 1-2 van Cycle en Morning. Op Don’t Let It Go laat Beck ook eens horen een geweldige zanger te zijn; het is een van z’n beste vocals tot nu toe.
Zo op het eerste gehoor kabbelt Morning Phase een beetje voort en lijkt het wel erg veel op Sea Change. En wie een opvolger verwacht van het ondergewaardeerde, maar prachtige Modern Guilt, komt bedrogen uit. Wie echter de tijd neemt om zich meer te verdiepen in de muziek en teksten vindt een wederom sterke plaat van Beck.
