Best Kept Secret - Dag 1
21 juni 2014, 20:59 | Jeroen
Wat gelijk opvalt bij binnenkomst op het festivalterrein is dat het veel groter is qua opzet dan vorig jaar. Waar je vorig jaar nog langs een tafeltje naar binnen liep staan er nu professionele entree hekken. Wat wel weer hetzelfde is is de gemoedelijkheid waarmee het allemaal gaat. Je kan zo doorlopen. Daarnaast ook meer stages (een meer om precies te zijn) en meer acts. En ja het is ook qua mensen drukker, gelukkig hangt er dezelfde goede vibe en is het eten ook weer heerlijk.
De zon schijnt en we zijn net op tijd voor Breton. Althans dat dachten we. File voor de Luchtmachtdagen in Gilze-Rijen zorgt voor veel oponthoud. Dan maar aansluiten bij James Blake.
James Blake Stage One
Het eerste album van James Blake Litherland heet James Blake, hetzelfde als zijn artiestennaam en debuutalbum maakte hem tot een instant superstar. Het album prijkte op alle lijstjes voor album van het jaar in 2011. Zo ook bij ZUBB.
Het veld voor Stage One is totaal afgeladen. Toch warmt het publiek nog op van de werkweek bij de eerste nummers. Zoals altijd klinkt het muzikaal sterk. Een slimme mix van electro-jazz-indie-pop. Er is in zijn nummer niet echt een refrein of lijn te vinden. Dat maakt het onvoorspelbaar en geniaal, maar lastig om op te dansen. Een beetje met je hoofd knikken daarentegen werk prima. James is onder indruk van het aantal mensen die naar hem zijn komen kijken en dank ons hiervoor: “Thanks for suppporting us”. Ook wil hij graag de mensen achterin bereiken om zijn dank te delen en vraagt of we het allemaal goed kunnen volgen. Een echte Britse gentleman die James. De nummers Retrograde en The Wilhelm Scream zijn de beste van de set.
Jaakko Eino Kalevi Stage Five
Dan een leuke verrassing. Jaakko Eino Kalevi komt uit Helsinki en draait plaatjes, die hij van van zang voorziet. Nou ja zang. Het klinkt meer als een Duitse jaren tachtig sample. Toch is het disco en gezelligheid. Swingende mensen die hoe langer de set duurt steeds vrolijker worden. Jaren tachtig acid en oude deuntjes à la Miami Vice. Veel synthesizers dus. Het is precies wat een Stage Five beloofd en dus in dit geval levert.
Interpol Stage Two
De mannen van Interpol staan in een propvolle tent op Stage Two. Precies de goede setting voor de, volgens het programma boekje, gitzwarte muziek van de band. Sinds het succes van het eerste album in 2002 Turn on the Bright Lights volg ik de band en ze zijn alleen maar beter geworden in mijn optiek. Hoewel het laatste album echt niet de kwaliteit van de eerste drie albums had, hoop ik op een revival met het in september uit te komen album El Pintor.
Ik houd van punk en dan vooral de zwierende punkgitaren. bij het nummer Evil gaat de tent totaal los. En dan iets opmerkelijks de tent loopt al voor het eind van de set leeg. Ik check gelijk de timetable, maar kan geen optreden vinden die dit rechtvaardigt. Raar en jammer aangezien er nog nummers volgen van het nieuwe album. Met een steengoed nummer als All The Rage Back Home belooft het een sterk album te worden. Niet de hele set was overigens zo strak als dat ik van Interpol gewend ben, maar ze zijn terug.
Pixies Stage One
Onze slotact en die van Stage One is Pixies. De band die deel uitmaakten van de grunge periode van de jaren negentig en toen erg succesvol was naast bands als Nirvana, Pearl Jam en Rage Against the Machine. Op de laatste lijkt de muziek van Pixies nog het meest.
Het lijkt erop dat net als ik meerdere mensen op deze geschiedenis zijn afgekomen want het veld is afgeladen. Jong en oud. Wanneer ze opkomen is het of het de eerste keer is dat de band terug is sinds de negentig. Luid gejuich dat een nostalgische ondertoon heeft. Vanaf het eerste nummer wordt er enthousiast mee gezongen.
Keiharde nummers als Hey en Debaser, maar ook de wat rustiger klassiekers als Where Is My Mind? en Monkey Gone To Heaven klinken gewoon lekker en ze maken het helemaal waar als slotact van de dag. Het lijkt ook of ze door het enthousiasme van het publiek boven zichzelf uitstijgen. Een waardige afsluiter.
Tot morgen!
