Albumrecensie: Hundreds - Aftermath
13 juli 2014, 15:50 | Jeroen
Vier jaar na het titelloze debuut van broer en zus Milner is hier de opvolger Aftermath van het duo dat zichzelf Hundreds noemt. Philip voorziet de volle en warme zang van zijn zus Eva van spaarzame samples, piano en synthesizer. Na veel toeren en ruim anderhalf werken aan dit album, vroegen ze de Britse producer David Pye om de nummers een laatste keer te herzien.
Opener Aftermath start het gelijknamige album met een spannende, beatloze intro en heldere zang van Eva. De duistere kalmte wordt doorbroken met een set samples die nog het meeste doen denken aan een klokkenspel en stukje bij beetje zwelt de muziek aan. Simpel, maar effectief. Het nummer zou zomaar een plaat van Bat For Lashes kunnen openen en dat is wat mij betreft een compliment. Vooral de synths, drums, clicks en goed getimede breaks Philip tillen het nummer een niveau hoger.
Ook op het daaropvolgende Circus valt weinig aan te merken. Qua inspiratie put het wat meer uit het vaatje van Feist ten tijde van The Reminder. Wederom een vergelijking met een artiest waarvoor een band zich niet hoeft te schamen. Circus heeft een meer toegankelijke, radiovriendelijke sound, die door de blazers tegen het einde van het nummer helemaal compleet wordt gemaakt. Het mid-tempo Ten Headed Beast combineert het spannende van de opener, met het lichte van Circus. Het instrumentale intermezzo Seperate The Sea is een opmars naar het behoorlijk poppy, maar aardig knallende Our Past. Het nummer gebruikt enkele clichématige samples en een standaard beat, maar slaat desondanks de plank niet mis. Het ingetogen Foam Born is hierna dan ook een flink contrast. Lichte percussie, piano en zang met galm.
Contrasterend en complementair
Het duistere van de titeltrack komt terug in Interplanetary, zonder ergens echt uit de bocht te schieten qua samples. Dat wordt ruimschoots gecompenseerd door Rabbits on the Roof. Ditmaal gebruikt Philip de zang van Eva om samples van te maken. Erg geslaagd ondersteunt door een gelikte breakbeat en donkere samples en dub invloeden. Een hoogtepunt op het album dat, als het 20 jaar eerder uitgekomen zou zijn, bij het horen mij direct richting platenzaak had gelanceerd. Een tijdloos meesterwerkje qua productie met volle en glasheldere zang. Contrasterend, maar uitermate complementair.
Ook het nummer Down My Spine is een instrumentale opmars naar een meer uitgesproken nummer op dit album. Beehive wordt gedragen door bombastische drums. Denk aan Horses an I of Glass van Bat For Lashes. De zang op dit nummer heeft iets dat je in minder zinnen ook op klassieke house platen terug zou kunnen horen. Ongetwijfeld zou dit nummer in handen van dance producenten nog een duwtje in de rug kunnen krijgen en helemaal dansvloer ready gemaakt kunnen worden. Het album sluit in kalmte af met Please Rewind en Stones. Volg het advies van de eerste plaat niet op, want dan zou je het prachtige Stones missen. Een wederom ingetogen nummer dat met minimale begeleiding Aftermath heel schoon afsluit.
divers en uitdagend
Hundreds levert met Aftermath een veelzijdig album af dat qua stijl en productie schippert tussen Bat For Lashes, Massive Attack, trance, dub en pop. Een bijzondere combinatie en met veel afwisseling. The xx heeft de deur geopend voor andere muzikanten om meer ingetogen, dromerige platen richting mainstream te krijgen. Ondanks dat Hundreds daar gebruik van maakt, is dit toch diverser en uitdagender. Een eerste luisterbeurt zal wellicht niet veel indruk maken, maar luister het wat vaker, bij voorkeur op een goede installatie of koptelefoon en je zal ook onder de indruk raken.
