Albumrecensie: Jack White - Lazaretto
11 juli 2014, 10:28 | Jeroen
Jack White is misschien wel de meest productieve en succesvolste artiest in het alternatieve kader van de muziek in de jaren ’00. Ongekende successen met The White Stripes waarna The Raconteurs en The Dead Weather volgde. Ondertussen startte hij ook nog een (kleine) acteercarrière en kwam in 2012 met zijn eerste echte soloplaat: Blunderbuss. En ondertussen produceerde hij ook nog een hele rits platen. De opvolger van zijn solodebuut is nu aan de beurt.
White begon al met schrijven en opnemen voor deze plaat tijdens de tour van Blunderbuss. Dat is opvallend te noemen want normaal schrijft en neemt hij platen razendsnel op. Daarmee is het een andere plaat geworden dan andere en grijpt qua geluid terug naar Get Behind Me Satan! uit het White Stripes ‘tijdperk’. De plaat gaat van rock (de geweldige opener Three Women) naar folk (Temporary Ground) en dan weer enigszins poppy (Alone in my home). Dit levert een heerlijk afwisselende plaat op.
De teksten zijn mede geïnspireerd door korte verhalen en teksten die White schreef toen hij nog maar 19 jaar oud was. Zo heeft de plaat geen thema, maar is elk nummer op zichzelf staand. Er staan geen missers of vullers op de plaat, maar aan de andere kant ook geen echte uitschieters, maar persoonlijk is Jack White in topvorm. Z’n stem, z’n gitaarspel, er is nergens te bekennen dat de klad er in komt bij de man uit Detroit. Lazaretto is een uitdagende plaat geworden, die zeker niet de laatste wordt van dit muzikale genie.
