Albumrecensie: Interpol - El Pintor
16 september 2014, 10:49 | Jeroen
Afgelopen week verscheen El Pintor, het vijfde studioalbum van de New Yorkse rockband Interpol. El Pintor is een anagram van de bandnaam en in het Spaans betekent het de schilder. Op één dag na verscheen het album afgelopen week exact vier jaar na diens voorganger, het gelijknamige album Interpol. In de zomer van 2002 debuteerde de New Yorkers met het album Turn On The Bright Lights, waarna Antics twee jaar later verscheen. Op deze plaat staan ook de bekendste liedjes van de band; Slow Hands, Evil en C’mere. Interpol’s derde album, Our Love To Admire, verscheen in juli 2007, waarvan The Heinrich Maneuver en Mammoth bescheiden radiohits werden in hun thuisland en Engeland. Nu is het dus tijd voor het vijfde album, waarvan we de afgelopen weken al aardig wat voorproefjes van hebben mogen ontvangen.
Begin juni kondigt de band het nieuwe album El Pintor aan, de eerste plaat sinds het vertrek van bassist Carlos Dengler, die het na de opnames van Interpol uit 2010 voor gezien houdt. Een nieuwe bassist wordt niet aangetrokken, want Interpol-frontman Paul Banks bespeelt op de nieuwe plaat naast zijn gitaar, nu ook de bas. De band, verder bestaande uit drummer Sam Fogarino en gitarist Daniel Kessler, wordt op de plaat aangevuld met live-toetsenist Brandon Curtis, die op negen van die tien nummers te horen is.
Het eerste voorproefje van El Pintor verschijnt begin juli als met albumopener All The Rage Back Home de eerste officiële promotie verschijnt in de vorm van een videoclip. Halverwege augustus verschijnt de single ook digitaal en komt deze zelfs in de Top 30 van de Billboard Alternative Songs chart terecht. Eind juni wordt het nummer al op Best Kept Secret gespeeld en door onze recensent ter plaatst beoordeeld als ‘Steengoed’. En zo is het inderdaad maar net!
Het is één van de hoogtepunten van het album naast My Desire, Everything Is Wrong, Breaker 1 en Ancient Ways, dat verder bestaat uit typische Interpol liedjes. Uiteraard komt dit door de kenmerkende bariton stem van Banks, maar ook de dreigende riffjes (Anywhere) van gitarist Daniel Kessler zijn weer helemaal terug van weg geweest, waardoor dit wederom een écht Interpol album is geworden.
Spannend en vernieuwd is het dan ook totaal niet, want je krijgt wat je verwacht en ergens is dat prima. Waarom zou je immers vernieuwen, als de basis al meer dan goed is? De fans van de band zullen er dan ook niet malen. Nieuwe fans daarentegen zullen ze met El Pintor niet gaan winnen, maar de achterban zal blij zijn met een band in topvorm. Want dat is de band op de nieuwe plaat, die bij vlagen aan het oude werk van de band doet denken.
Begin volgend jaar staat de band in de Heineken Music Hall ter promotie van de nieuwe plaat. De kaartverkoop is reeds gestart via de bekende adressen, waaronder Ticketmaster.
