Recensie: Ludovico Einaudi in TivoliVredenburg
11 januari 2015, 15:11 | Jeroen
Het uitverkochte nieuwjaarstournee van componist en pianist Ludovico Einaudi samen met het Amsterdam Sinfonietta ging donderdagavond van start in TivoliVredenburg in Utrecht.
Breder dan klassiek met Ludovico Einaudi zoals de tour officieel heet, moet een meditatief programma worden. Met werk van de componist zelf en werken van zijn inspiratiebronnen als Arvo Pärt, Béla Bartók en J.S. Bach.
De Grote Zaal van het nieuwe TivoliVredenburg is prachtig geworden. De muzikanten worden door de opzet van de zaal omringt door het publiek. Jong en oud zijn op het concert afgekomen. Waar je vaak bij dit soort concerten tussen de grijze haren zit, is de gemiddelde leeftijd een jaar of 35. Het geeft de brede populariteit van de componist van de filmmuziek van onder andere Les Intouchables en Black Swan goed aan. Ook zijn CD’s Divenire en zijn laatste In a Time Laps zijn populair. Hij heeft wereldwijd succes met zijn composities. Net als in Nederland zijn de concerten van London tot Tokyo en Sydney stijf uitverkocht.
Om 20:30 is het zover. De componist betreedt het podium samen met het Amsterdam Sinfonietta. Door de naam Einaudi op het affiche vergeet je bijna dat de tour een initiatief is van het Amsterdam Sinfonietta dat sinds 2003 een landelijk nieuwjaarstournee verzorgt. In het verleden deden ze dit met onder andere indie-classical zanger Patrick Watson, jazzgigant Chick Corea en vorig jaar met de Nederlandse band De Dijk.
Einaudi is omringd door het publiek, zelf zit hij aan een piano. In een halve cirkel om hem heen zit het Sinfonietta met Candida Thompson op 1e viool, Daniil Grishin op altviool, Szymon Marciniak op contrabas en Stijn Verstaete op slagwerk.
Bij binnenkomst een groot applaus. Onwennig pakt Einaudi een microfoon. Nog voor het applaus dooft draagt hij het optreden op aan de slachtoffers in Parijs. De toon is gezet voor een spannende avond. De muziek van Einaudi leent zich goed voor sfeer en spanning. Veel herhaling en een pulsend ritme zorgt voor het eerder genoemde meditatief effect.
Veel van mijn geliefde nummers worden gespeeld gelukkig. Tussendoor een prachtig stuk van Bartók en een van Bach, maar voor mij is het bij zijn eigen composities als Primavera en Divenire van het album Islands tijd voor kippenvel. Ook Life en Run van zijn laatste album In a Time Laps zijn hoogtepunten.
Als verrassing krijgt Einaudi aan het eind van het concert uit handen van Candida Thompson voor het album In a Time Laps een platina plaat uitgereikt. Zelf voegt hij nog toe dat hij eigenlijk tussen de nummers wat had willen zeggen, maar dit doordat hij totaal opging in de muziek en het prachtige samenspel met het Sinfonietta vergeten is. Dan volgt een toegift, maar dat was het. Het applaus overweldigt Einaudi lijkt het. Ongemakkelijk verlaat hij de zaal. Het applaus houdt aan. Hij komt terug en dankt het publiek. Loopt weer weg. Het publiek houdt vol. Omdat het Sinfionetta blijft staan, denkt men waarschijnlijk dat er nog een toegift volgt. Dan komt Einaudi terug en dankt nogmaals het publiek, nu treedt er vertwijfeling bij hem op zo lijkt het. Hij praat met Candida Thompson en die sommeert de rest hen de zaal uit te volgen. Wat een grappige en bescheiden man. Een onvergetelijke avond naar mijn mening.
Nog te zien door het hele land. Helaas, maar begrijpelijk, uitverkocht.
