Albumrecensie: Peter Kernel - Thrill Addict
19 januari 2015, 22:22 | Jeroen
Peter Kernel is een duo bestaande uit Barbara Lehnhoff uit Canada en Aris Bassetti uit Zwitserland. De twee ontmoette elkaar op de Visual Communications and Design School in Lugano en moesten in eerste instantie niets van elkaar weten. Pas jaren later raakten ze onder de indruk van elkaars werk en een eerste samenwerking leidde tot een relatie. De verliefdheid leidde tot een creatief samenwerkingsverband en de band Peter Kernel was geboren.
Instinctief, primaire rock, veel lawaai en dreigend typeren het geluid van Peter Kernel, dat vaak doet denken aan Blood Red Shoes, The Ting Tings en soms zelfs (het oudere werk van) Cold War Kids. Heldere gitaarlijnen, donkere baspartijen en veelal roffelende, snelle drums.
Tekstueel is het een ander verhaal. Zelf geven ze aan dat ze gaan over risico’s nemen, en erachter komen hoe je je leven vorm kunt geven. Fouten, verkeerde keuzes en consequenties. In de spiegel kijken, vragen stellen en uitzoeken hoe je het best voor jezelf en de mensen om je heen kunt zorgen. Die boodschap zit goed verstopt in de vaak repetitieve zinnen. Pas na het lezen van hun eigen beschrijving, lukte het mij dit een enkele keer te herkennen. Als geheel komt het nogal kunstzinnig over, wat ook niet heel vreemd is als je de achtergrond van de band leest. Teksten, vaak erg metaforisch, worden vaak herhaald en de zang is vaak gesproken, zacht of zelfs in een andere taal (Italiaans?). Desondanks kan het album je zeker pakken.
Het album opent erg ingetogen en sferisch met het nummer Ecstasy. Er is een licht dreigend, duister samenspel van gitaar en bas te horen. Bassetti en Lehnhoff zingen beide, al is dit zoals eerder aangegeven vaak meer gesproken. Bassetti herheelt telkens I wish I could avoid gravity, terwijl Lehnhoff daar tegenover afsluitend stelt say you’re sorry ‘cause I’m falling on to you now. Tot zover aardig te volgen, zeker in de context dat de twee een relatie hebben. Ook zonder dit inzicht weten ze nieuwsgierig te maken naar meer.
High Fever, het tweede nummer, moet, wil en kan je tekstueel niet begrijpen. I tried to write a song, turns out a unicorn zingt Lehnhoff aan het begin van het nummer, laat verdere tekstuele analyses maar achterwege. Het tempo is ondertussen flink toegenomen, hetzelfde type samenspel als op de opener van bas en gitaar blijft te horen, maar luide drums, harde riffs en vervreemde samples vragen meer om je aandacht en houden die vast.
De vocale bijdragen van Bassetti zijn, ondanks dat ze schaars zijn, een leuke afwisseling met de zang van Lehnhoff. Ondanks dat zijn bereik erg beperkt is en hij eigenlijk thematisch dezelfde zinnen herhaald, werkt de combinatie erg goed. Ondanks dat de beschrijving van de teksten hierboven vrij serieus is, willen ze volgens mij niet altijd serieus genomen worden, wat ook wel uit de titels van de twee volgende nummers op te maken valt, namelijk You’re Party Sucks en Leaving For The Moon.
Sommige nummers zijn erg leuk om te luisteren en hebben een verrassende opbouw, geinige of lekker expressieve teksten, zoals You’re Flawless (vrij boos), Keep It Slow (grappig en sexy) en I Kinda Like It (punky en luid). Niet alles werkt even goed, zo kan Lehnhoff haar zang wat zeurderig klinken, zoals bij Supernatural Powers en tegen het einde van Majestic Faya werkt het fayayayaya best op de zenuwen.
Thrill Addict is een opmerkelijk, niet alledaags album, waardoor het een bespreking en een luisterbeurt zeker waard is. Het is kunstige en eigenzinnige indie rock, waarbij de afwisseling van mannelijke en vrouwelijke zang goed uitpakt. Muzikaal verandert er niet heel veel gedurende het album, het tempo wisselt en de gitaarpartijen krijgen wat meer of minder variatie. Maar toch is het bijzonder, op de meest positieve manier!
Peter Kernel’s Thrill Addict verschijnt vandaag, 19 januari via On The Camper, Mandaï Distribution, Sonic Rendezvous.
