Recensie: Ozark Henry in 't Paard
27 januari 2015, 11:39 | Jeroen
Vorige week vrijdag stond Ozark Henry in de grote zaal van het Paard van Troje. De eerste verrassing was bij binnenkomst, iets na half negen, het optreden was al begonnen. Gelukkig hadden we alleen het openingsnummer gemist. De tweede verrassing was dat de zaal voor het grootste deel met stoelen was gevuld, dit hadden we echter op de website van het Paard kunnen lezen, dus eigen “fout”. Ondanks de stoelen op de vloer, was alleen het eerste balkon deels gevuld. De derde verrassing was dat de bar gesloten was, dus moesten de bezoekers de zaal uit en naar de lobby beneden om iets te drinken te halen. Een iets andere start van de vrijdagavond dan verwacht.
Op het podium staan Piet Goddaer a.k.a. Ozark Henry, zangeres Laura Groeseneken en op drums & percussie Jan Haspeslagh. Zwarte, sobere kleding overheerst en er schijnen witte, spaarzame lichtbundels. Ozark is gehuld in een lang grijs vest en er is een dikke zwarte sjaal rond z’n nek gewikkeld, een verkoudheid of last van zijn keel? De zang lijkt in ieder geval iets ingehouden.
Zo ook de reacties van het publiek. Een enkeling waagt zich aan een spontaan applausje als er een nummer gestart wordt, maar dat krijgt geen navolging van de rest van de zaal. Het applaus na afloop van de nummers klinkt vooral de eerste helft van de set wat lauw. Ook als Goddaer bij aanvang van een nieuw nummer het publiek aangeeft dat er mee geklapt kan worden gebeurt dat maar even en sterft dit initiatief snel af.
Muzikaal steekt het optreden strak in elkaar. Goddaer en Groeseneken wisselen regelmatig van instrument en verzorgen regelmatig een extra laag percussie. Dit met wat theater, maar dat misstaat niet. Ook de samples die de nummers begeleiden geven het geheel een extra sferische dimensie. Vooral de zang van Groeseneken geeft regelmatig kippenvel en wordt met veel passie gepresenteerd. Dit steekt mooi af bij de ingetogen, zachte stem van Goddaer.
Pas bij het redelijk bekende At Sea zijn er een aantal aanwezigen die mee durven te zingen. Daarop volgt het prachtige I’m Your Sacrifice van zijn laatste album, wat de prettige uptempo flow doorzet. Goddaer kijkt de zaal amper in, zodra er een deel a capella gezongen wordt valt de zaal doodstil, een memorabel moment, als even later de drums worden ingezet en klapt iedereen mee. De eerste spontane publieksparticipatie waarin een groot deel van de zaal meedoet.
De zaal begint enthousiast te worden, zo lijkt het, maar dit was het laatste nummer van de set. De band verlaat het podium onder toch een aardig applaus en komt eigenlijk direct weer terug. Een toneelstukje dat achterwege gelaten zou mogen worden. Goddaer spreekt voor het eerst het publiek toe, maar het is op mijn plek onverstaanbaar doordat er om mij heen gesproken wordt.
Er worden nog drie vrij rustige nummers gespeeld, voordat de band nogmaals het podium verlaat. Ditmaal iets langer en als ze terugkeren wordt nog een laatste nummer gespeeld als tweede toegift voordat het podium, om stipt 22:00 uur, echt verlaten wordt.
Ozark Henry’s laatste album Stay Gold leent zich wellicht wel voor een meer ingetogen concert, maar een groot deel van de zaal laten zitten zorgt toch wel voor een vrij passieve groep toeschouwers. Een mooi, ook al is het wat ingetogen, optreden als dit verdient toch eigenlijk meer enthousiasme, zeker op een vrijdagavond.
Fotografie: Sebastiaan van Denzel – Motjekèke
