Albumrecensie: We Were Evergreen - Towards
17 juni 2015, 10:41 | Jeroen
We Were Evergreen is afkomstig uit Parijs en ze wonen tegenwoordig in Londen. Ze bestaan al een langere tijd, brachten een aantal EP’s uit, maar nu is er dan ook een album: Towards, geproduceerd door alt-J producent Charlie Andrew en dat is te horen.
who are evergreen?
De band bestaat uit Michael Liot, Fabienne Débarre en William Serfass. Ze hebben een aardige live reputatie opgebouwd, zo stonden ze in Nederland op Eurosonic, Into The Great Wide Open en Parkpop en speelde ze in het voorprogramma van Go Back To The Zoo. Buiten de Nederlandse grenzen speelden ze o.a. in het voorprogramma van Ed Sheeran, Metronomy en Goldfrapp.
Towards verscheen al eerder in andere landen, maar is sinds deze week ook officieel in Nederland verkrijgbaar. Vergelijkingen zijn altijd wel handig om een stijl te duiden, dus denk aan Phoenix, Glass Animals en alt-J; Complexe ritmes, vrolijke (en veel gelaagde) samples, luchtige disco en zorgeloze zomers.
Na een sferische intro die op het album staat als /// (Adidas sluikreclame?) opent het album sterk met False Start. Het nummer heeft een mid-tempo lome beat, ondersteund door veel extra samples, percussie en snerpende synths, die het nummer een net iets ander geluid geven dan wat gaat volgen. Daughters valt op door de enorm lichte, breekbare zang van Fabienne Débarre die Michael Liot zijn we’re not gonna make it ondersteund. In Daughters zitten veel lagen. De beat is wat meer uptempo, er zit (weer) veel percussie omheen en de samples zijn zomers, dramatisch en meeslepend tegelijk. Met recht een goede keuze voor de eerste single van Towards.
WWE laten op Towards een eenduidig geluid horen in verschillende vormen. Zo zijn er een aantal heel ontspannen nummers zoals Quicksand, Antlers, Dormant en Golden Fire. Meer uptempo en dansbare nummers zijn het eerder genoemde Daughters, maar ook Belong, Best Thing, Overnight en Tambourine Like A Clown bevatten een vrolijke groove waarbij stil zitten een opgave is. Ze sluiten Towards af met Kilmore’s End een folk nummer spaarzaam begeleid op gitaar, een drum en minimale percussie, een opvallende en pakkende break met het voorgaande.
Opmars naar meer moois
Overal heeft het het album iets liefs, jeugdigs en onbezonnen, maar de teksten hebben wel degelijk een donker randje, wat soms ook terug te horen is in de gebruikte samples. Het Franse trio levert met dit album een volwaardig debuut af, dat ze waarschijnlijk niet wereldwijde faam zal brengen, maar wel een opmars is naar meer moois.
