Recensie: Thurston Moore Band in Tolhuistuin
12 november 2015, 13:58 | Jeroen
Herrezen Sonic Youth frontman Thurston Moore speelde voor oude en nieuwe fans. Deze avond in de Tolhuistuin was het perfecte moment om het publiek te trakteren op heftig gitaargeluid.
Thurston Moore was vorig jaar nog voor het laatst gezien tijdens Crossing Border in Den Haag en speelde afgelopen week in Tolhuistuin in Amsterdam. Thurston Moore begint kalm en indoctrineert met zijn herkenbare geluid. Het is bijna alsof je gehersenspoeld wordt en wordt meegenomen naar een andere wereld. De verhalende zangpartijen van Moore komen daarbij ook echt binnen. In de zin van een patiënt die in de stoel ligt van zijn psychiater.
Gehypnotiseerd staat iedereen te staren naar Moore, als een stelletje volgelingen die ervaren hoe muziek soms zo goed op zijn plaats valt. Moore die eruit ziet als een verdwaalde artiest die in de jaren ’90 is blijven hangen qua kledingstijl; bruine All-star gympen met zwarte veters, zwarte jeans en een wat te groot slobber overhemd.
De eigenwijze twist die we zo kennen van Moore en zijn projecten zijn vanavond alom aanwezig. Het gitaarspel is heerlijk en zeker ook de diversiteit die beide gitaristen onafhankelijk van elkaar spelen. Het past in elkaar als een puzzel. Zo herkenbaar, maar tegelijk ook weer anders. Wat niet helemaal op zijn plek valt is het feit dat er zo gesproken wordt over gitaarvirtuositeit. Wellicht heeft dat te maken met wat men daar onder verstaat. De nummers zitten strak in elkaar en zijn ultiem goed gespeeld. Wat misschien belangrijk om te zeggen is, is dat elk genre een bepaald soort virtuositeit kent en dat mag ook gezegd worden van de muziek van Moore.
Helaas hebben we geen setlist weten te veroveren, maar als we de kenners moeten geloven zijn alle nummers van het album The Best Day gespeeld. De nummers die er het meest uitspringen zijn Speak to the Wild en The Best Day. Af en toe moest er een roadie het podium op om wat technische ondersteuning te bieden en heeft een gitaarpedaaltje van gitarist James Sedwards het begeven. Geen probleem er zijn er genoeg en Moore biedt zijn collega een pedaaltje aan. Er was genoeg versterking aanwezig om het volle geluid te kunnen reproduceren. Alle songs staan echt op zichzelf en worden gedreven door een dosis pit. Soms letterlijk, zoals met snellere nummers, maar vaak betreft het een broeierige dosis deining die wel neigt en dreigt naar expansie, maar nergens werkelijk tot uitbarsting komt.
Als kapitein van het schip laat Moore zijn muziek letterlijk het werk doen en geeft hij zijn band de gelegenheid om muzikaal het roer om te gooien. Er wordt gespeeld met een behoorlijke dynamiek, de muziek leeft. Moore die regelmatig met zijn tenen op het randje van het podium staat is helemaal in zijn element. Hier en daar herken je gelijkenissen trekken met bands als Dinosaur Junior, Pavement en misschien zelfs wel Dearhunter.
Thurston Moore Band is een band vol oude bekenden. Zo kennen we bassiste Debbie Googe van My Bloody Valentine en Primal Scream. Drummer Steve Shelley natuurlijk ook uit Sonic Youth, “over een degelijke ritme sectie gesproken”. Ze spelen gericht en strak. Het ziet er ook naar uit dat ze totaal niet met het publiek bezig zijn, maar alleen met hun spel, wat het soms wat saai maakt.
Er was nauwelijks een podium act te zien, daarnaast stond Moore het hele optreden zijn tekst op te lezen van achter een bladmuziek standaard. Geen probleem er was niemand die dat wat interesseerde. De muziek speelde de hoofdrol deze avond en na drie keer van het podium te zijn gelopen en terugkomen om een toegift te spelen, ging iedereen meer dan tevreden naar huis. Moore en zijn band mogen vaker gezien worden op de podia in Nederland.
