Recensie: Lowlands ZONDAG
27 augustus 2011, 19:04 |
Even na vijf uur is het tijd voor het optreden van the Kills in de Grolsch-tent. De verwachtingen zijn hoog gespannen, want de band rond Alison Mosshart en Jamie Hince heeft reeds enkele erg sterke albums afgeleverd. Helaas komt dit live niet goed uit de verf deze zondagmiddag. Het lijkt wel of ze er niet echt zin in hebben en werken inspiratieloos hun set af. Dat er sterke liedjes als ‘Future Starts Slow’ en ‘Tape Song’ tussen zitten, verandert daar helaas weinig aan. Waarschijnlijk komt een optreden van the Kills in een zaal beter uit de verf, dus dan maar op 25 november aanstaande naar Paradiso!
Het is 18:00 uur, de Alpha loopt helemaal vol. Omringd door veel publiek, ook buiten links en rechts op de schuine heuvels, is het genieten van Skunk Anansie. Voor velen een heerlijke show. Wat Skunk Anasie doet tijdens de show op Lowlands is een voorbeeld van perfectionisme en een gedreven en zeer knappe blijk van passie. Skin en de overige leden maakten eerder deze week een tragische gebeurtenis mee in België die je niet zomaar in de koude kleren gaat zitten. Eerst rennen voor je leven en daarna op Lowlands letterlijk op handen gedragen worden. Als je onder die omstandigheden een perfecte show kunt geven ben je onverwoestbaar en weet je wat de kracht en passie van muziek is. Skin zingt en schreeuwt vanuit haar tenen. Met haar solide achterban zette Skin en haar band Lowlands op z’n kop. De beelden zeggen genoeg.
(Skunk Anansie – Alpha)
Likki Li staat even later in een volle Grolsch zaal. De zangeres en band zijn in het zwart gekleed en er wapperen zwarte gordijnen achter het podium. Ondanks dat ze best een catchy poppy sound heeft, toont het laatste album Wounded Rhymes meer haar donkerdere kant. De mooie Zweedse weet, mede door een heel strak spelende band en intense zang, moeiteloos de tent mee te krijgen deze laatste zondagavond. Nieuw werk als ‘I Follow Rivers’ ‘I Know Places’ en ‘Get Some’ past uitstekend tussen lichter werk als ‘Little Bit’ en ‘Dance, Dance, Dance’. Dat laatste gebeurt dan ook volop.
(Likki Li – Grolsch)
In de Alpha geeft Interpol zijn strakke optreden. Het mist interactie met het publiek, maar dat is Interpol. Frontman Paul Banks staat als altijd vrij statisch zijn niet lichtvoetige teksten te zingen. De muziek is hard en de drumkick knalt door je lichaam heen. Het redelijk emotieloze optreden staat merkwaardig overeind. Interpol grijpt je of niet. De band speelt hard en laat werk van alle albums horen. De reacties uit het publiek zijn gemengd, een enkeling staat het hele optreden te springen, terwijl anderen net als de band vrij bewegingloos het optreden gadeslaan. Het wekt een enigszins passieloze sfeer op, een gevoel waar je eigenlijk Lowlands niet mee af wilt sluiten. De rechtdoor razende Interpoltrein mist hier en daar een station. Gitarist Daniel Kessler doet echter wel zijn best om er een knalshow van te maken en probeert de momenten te pakken met het publiek. Dat lukt helaas ook niet de hele tijd. Zijn danspasjes tijdens zijn gitaarspel zijn wel mooi om naar te kijken, met zijn versleten schoenen als de stille getuigen.
(Interpol – Alpha)
Aan de andere kant van het terrein in de Grolsch staat Liam Gallagher zijn rock n’ roll kunstje op te voeren met Beady Eye. Zo als we hem kennen staat hij spugend en hoog zingend zijn ernst te verwoorden, natuurlijk weer met lange groene jas aan. Het grappige is dat hij niet helemaal lijkt te menen wat hij zingt en op elk moment het podium kan verlaten om naar huis te gaan. De muziek zelf is goed en swingend, waar menig Oasis fan wel warm voor zal lopen. Dat het om Liam draait is echter duidelijk te zien, de band staat er statisch omheen en er is weinig tot geen interactie te zien. Energie heeft het niet en lijkt het meer op een optreden dat het programma moet vullen.
Hiermee komt onze Lowlands 2011 ervaring ten einde. Het feest in Biddinghuizen is er wederom een voor in de boeken. Vooraf was er geklaag te horen over het ontbreken van headliners, maar dat is niet iets waar de gemiddelde Lowlander voor naar de Flevopolder afreist. Dit is een feestje van nieuwe ontdekkingen en hier en daar wat herkenning. Zoals altijd is alles facilitair dik in orde, ziet het terrein er geweldig uit en is de sfeer uiterst gemoedelijk. Iets dat de complete ervaring alleen maar meer memorabel maakt. Wij kijken uit naar volgend jaar!
