Albumrecensie: The Flaming Lips - The Terror
4 juni 2013, 16:59 | Jeroen
De prijs voor mooiste hoes van het jaar is alvast binnen maar het gaat natuurlijk om de muziek. De muziek op dit album is nogal moeilijk te duiden dus laat ik beginnen met een introductie van The Flaming Lips.
The Flaming Lips viert dit jaar hun dertig jarig jubileum. De eerste tien jaar van hun bestaan was de band uit Oklahoma nog een relatief gewone indie rockband. Al waren de eerste tekenen van gekte en psychedelische rock al aanwezig. In 1997 begon de band meer te experimenteren en werd Zaireeka uitgebracht, een album dat op 4 verschillende cd’s staat die tegelijkertijd af moeten worden gespeeld om het album te horen.
Alhoewel The Flaming Lips al enige naamsbekendheid hadden door hun hitje She Don’t Use Jelly uit 1993, volgde de echte doorbraak pas twee jaar na Zaireeka met The Soft Bulletin dat ook door de pers lovend werd ontvangen. Het succes zette zich voort met Yoshimi Battles the Pink Robots waarop meer elektronische invloeden te horen zijn. Er was steeds meer gekte te horen in de muziek maar ook bij de optredens en releases werd het steeds bonter. Zo is het in 1999 uitgebrachte Embryonic één grote (fantastische) psychedelische trip en werd het nummer 7 Skies H3 uitgebracht dat maar liefst vierentwintig uur duurt! Om het nog wat ‘specialer’ te maken, werd het nummer op een harde schijf in een echte menselijke schedel verkocht voor een schamele $5000,-. Meteen naar de platenzaak fietsen heeft geen zin want de dertien schedels zijn al uitverkocht.
Het nieuwste album heet The Terror. In tegenstelling tot wat de titel doet verwachten is het een ingetogen album geworden. De sfeer is echter wel donker, koud en beklemmend.
The Terror begint met Look… The Sun Is Rising. Zware bassen en synths zijn de basis van dit nummer waar een stuwende drumbeat en funky gitaar overheen wordt gelegd. Het nummer loopt over in Be Free, A Way dat met de ijle zang van Wayne Coyne ook niet bepaald bij het zonnige weer van vandaag past. “Did God make the pain so we can know the high that nothing is. The sun shines down but we’re still cold. It’s not a light that shines”.
Ook Try To Explain is een rustig nummer zonder drums dat het moet hebben van de sfeer. De samenzang over klankentapijten doen denken aan de jaren 60 maar dan op een duistere manier. Met You Lust word je echt op de proef gesteld. Het is een dertien minuten durende trip rondom een kort basloopje. Soms wel lekker om op weg te dromen maar de verveling slaat ook weleens toe omdat er net te weinig variatie in zit. De laatste minuten van You Lust zijn eigenlijk al de overgang naar het volgende nummer. Iets dat vaker terugkomt op dit album en waardoor het hele album één geheel vormt dat het beste tot zijn recht komt als het in zijn geheel van begin tot einde wordt geluisterd.
Het titelnummer is misschien wel het beste nummer van dit album. Het vergt echt meerdere luisterbeurten om te ontdekken wat er allemaal gebeurt en wat je hoort. Ergens ver een onheilspellende bas, steeds meer lagen synths en telkens Coyne’s zweverige zang. You Are Alone ligt qua sfeer min of meer in het verlengde van The Terror.
In Butterfly, How Long Does It Takes To Die komt gedurende het nummer de funky gitaar die ook te horen was in de opener steeds meer naar voren. Het nummer bouwt langzaam op tot een climax om vervolgens de laatste minuten in haast serene stilte over te laten vloeien in Turning Violent.
Turning Violent blijft die kalmte behouden tot halverwege, dan barst de bom en beginnen de luidsprekers te kraken. In de afsluiter Always There In Our Hearts komen ook weer stukken uit eerdere nummers terug. Hiermee lijkt de cirkel rond.
De eerste luisterbeurt zal waarschijnlijk een wtf-momentje opleveren maar The Terror is echt een geweldig album geworden. Het is niet te vergelijken met eerder werk van The Flaming Lips en het is bewonderenswaardig dat een band na dertig jaar nog steeds het experiment opzoekt. Hulde!
