Albumrecensie: St. Vincent - St. Vincent
8 maart 2014, 13:58 | Jeroen
Voordat Annie Clark aka. St. Vincent in 2007 haar debuutplaat Marry Me uitbrengt, maakt ze jarenlang deel uit van de symfonische rockband The Polyphonic Spree. De band scoort in 2004 in Nederland een bescheiden radiohit met de single Hold Me Now. Tevens maakt ze een tijd onderdeel uit van de achtergrondband van Sufjan Stevens tijdens diens tournee. Ondertussen is ze al jarenlang on her own. Vorige week verscheen alweer het vierde gelijknamige soloalbum St. Vincent.
De 31-jarige Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentalist uit Tulsa, Oklahoma is een beetje een vreemde eend. Wel een hele leuke eend, maar wel een beetje een vreemde. Getuige ook haar optreden vorige maand in Paradiso waar ze kekke dansjes opvoerde en ons een robotachtige Annie Clark liet zien.
Het is allemaal spel en ergens ook een statement. Dit besef je als je naar het album luistert. St. Vincent is namelijk geen fan van het digitale tijdperk waar we in leven (Digital Witness) en grijpt liever terug naar het verleden. Verschillende synthesizer-deuntjes (opener Rattlesnake, Bring Me Your Loves en Every Tear Disappears) brengen je zomaar terug naar de jaren ’80. Veel computergeluidjes die in de liedjes zijn geweven, want ze houdt duidelijk wel van elektronische muziek.
De gitaren krijgen echter ook de ruimte op het album St. Vincent, want Birth In Reverse en Regret zijn heerlijke rockachtige songs. De veelzijdigheid van Clark is bijzonder, want ook ingetogen liedjes zijn aan haar besteed. Sterker nog, haar stem klinkt sprookjesachtig op I Prefer Your Love en het eveneens prachtige Prince Johhny.
Het elftal liederen wordt afgesloten met het bijna The Carpenters-achtige Severed Crossed Fingers. Clark levert met haar meest poppy en toegankelijkste album tot dusver, één van de beste platen van 2014 af. En dat in een muziekjaar dat nog relatief jong is.
