Recensie: London Calling woensdag Tolhuistuinzaal
9 mei 2014, 14:39 | Jeroen
Laten we er niet omheen draaien, op de eerste dag London Calling 2014 in de nieuwe Tolhuistuinzaal draaide het maar om één band: de Klaxons. De London Calling oudgediende was op het showcasefestival om hun langverwachte nieuwe album Love Frequency voor te stellen aan het publiek. De overige acts op deze avond waren de Britten Sivu, East India Youth en van eigen bodem de sensatie Young & Sick, die vooral naam en faam maakt aan de andere kant van de Atlantische Ocean.
Foto’s: Marcel
London Calling maakt twee dagen voor het reguliere programma de overstap naar Amsterdam-Noord, waar de Tolhuistuinzaal na jarenlang verbouwen afgelopen zaterdag haar deuren opende voor een optreden van de Rotterdamse band De Kik. De officiële programmering zal overigens pas vanaf september van start gaan, een mooie gelegenheid dus om alvast een kijkje te nemen. De concertzaal biedt ruimte aan ongeveer 550 bezoekers die er deze avond er niet allemaal waren. De zaal doet door de aanwezigheid van een balkon een beetje denken aan de oude zaal van De Melkweg. Goed om te weten: betalen aan de bar kan alleen met je pinpas en parkeren in de omgeving is gratis, maar maximaal 2,5 uur met een blauwe parkeerkaart. Het is goed om deze tijdig te verzetten, want er wordt driftig gecontroleerd in de omgeving.
Sivu had de eer om deze editie van London Calling te openen. Sivu is James Page, een multi-instrumentalist uit Engeland. Sivu is de Finse vertaling van zijn achternaam Page, maar verder gaat de vergelijking met dit Scandinavische land niet. De singer-songwriterpop van Sivu is lastig in een hokje te plaatsen. Muzikaal gezien zit Sivu te midden van Wild Beasts, Jake Bugg en, verrassend genoeg, Gotye. De gitaarmuziek met een elektronische inslag kon het spaarzame publiek op het vroege tijdstip (19:00 uur) nog niet geheel bekoren. Dit doet helaas af van de mooie nummers als I Lost My Self en Sleep, die op meer bijval zouden moeten rekenen. Al vroegtijdig droop Sivu met zijn band af.
Lot
Eenzelfde soort lot wacht East India Youth. Ook zijn optreden loopt niet zoals gehoopt. Achter de artiestennaam East India Youth schuilt William Boyle, die in een recent verleden elektronische muziek heeft verkozen boven het spelen in een rockband. Zijn debuutalbum Total Strife Forever verscheen eerder dit jaar en werd over het algemeen goed ontvangen. Het album herbergt verschillende stijlen, zoals ambient, techno en pop. Live staat Boyle er alleen voor, samen met zijn MacBook, wat andere apparatuur en zijn gitaar.
Opener Glitter Recession is een langdradig ambientnummer waarvan het publiek nog niet goed weet wat ze ermee aan moeten. Na Glitter Recession volgt het poppy Dripping Down die door de problemen met het geluid helaas niet hemaal goed uit de verf komt, terwijl dit nummer een van de hoogtepunten van album Total Strife Forever is. Tijdens het mooie Heaven, How Long gaat het mis. De apparatuur houdt er mee op en het optreden valt stil. Helaas is dit niet de eerste keer, tijdens zijn optreden vorig jaar in Rotown ondervond hij hetzelfde probleem. Na vijf minuten kan Boyle, onder luid gejuich van zichzelf, weer verder en het lijkt erop of hij daarna zijn frustratie botviert op zijn gitaar. Bij de technoknaller Hinterland krijgt hij het publiek in dan eindelijk in beweging. Maar het was kennelijk niet genoeg voor Boyle, want ook hij verlaat het podium zichtbaar gefrustreerd eerder dan gepland.
Mooie meisjes
Terwijl Sivu een akoestisch optreden in hal geeft, warmt de rest van het publiek zich op voor headliner Klaxons. Een flauw intro is de opmaat voor opener Atlantis To Interzone, een van de vele anthems van het debuutalbum Myths Of The Near Future. De band heeft er duidelijk zin in en probeert het publiek vanaf de eerste noot op te zwepen. Dit lukt maar deels, want het publiek lijkt nog in de sfeer te hangen van de twee vorige optredens. Het nieuwe nummer Children Of The Sun slaat wel aan en lijkt het publiek wakker te schudden. Het publiek bestond overigens uit opvallend veel mannen met baarden en houthakkershemden en mooie meisjes die keurig aan het meedeinen waren op de maat van de muziek. Toch waren er enkele enthousiastelingen die dansten of hun leven er vanaf hangt. Dit ontging de band niet en deze bezoekers werden dan ook regelmatig bedankt. Opvallend: tijdens het optreden zag je de zanger van Klaxons, Jamie Reynolds, af en toe vragend om zich heen kijkt waar die spotlight bleef op het moment dat hij het publiek toesprak.
Wat je ook vindt van het nieuwe werk van Klaxons, dat al online te beluisteren is (enkele citaten geplukt van het internet: ‘te clean’, ‘te slap’, ‘te weinig rock & roll’), live staan Klaxons als een huis. Na publiekslievelingen als Gravity’s Rainbow en Golden Skans volgt een drieluik van nieuw werk en deze slaan direct goed aan. Met Show Me A Miracle en zijn dwingende piano lijkt de band een nieuwe publiekslieveling in wording te hebben. Toepasselijk sloot de band af met It’s Not Over Yet, de bekende cover van Grace. Het optreden duurde maar 45 minuten, maar had voor het publiek nog veel langer door mogen gaan. De volgende keer dat ze in Amsterdam komen optreden, zal dat in Amsterdam Arena zijn, grapt de band aan het einde nog even.
Krachten
De Nederlander en in Los Angeles woonachtige Young & Sick (die zijn rekeningen in het dagelijks leven ontvang onder de naam Nick van Hofwegen) sloot de avond af. Een ondankbare taak leek het, want het allerlaatste beetje energie lijkt het Tolhuistuinzaal te hebben verlaten met het optreden van de Klaxons. De Britse band had beter als afsluiter geprogrammeerd kunnen worden. Hopelijk heeft de zaal nog kunnen genieten van de donkere, dromerige synthpop/R&B die Young & Sick normaliter ten gehore brengt. Wij besloten onze krachten te sparen voor de rest van het programma.
Setlist Klaxons
1. Atlantis To Interzone
2. Children Of The Sun
3. There Is No Other Time
4. Gravity’s Rainbow
5. Valley Of The Calm Trees
6. Golden Skans
7. Show Me A Miracle
8. Invisible Forces
9. Love Frequency
10. Echoes
11. Magick
12. It’s Not Over Yet
