Recensie: Cloud Nothings in Rotown
23 augustus 2014, 19:23 | Jeroen
Dinsdag 19 augustus stond de band Cloud Nothings, de lo-fi indierock band uit Cleveland, alweer op de bühne in Nederland, ditmaal in de Rotown in Rotterdam. In mei was de band ook al in de Melkweg te zien (lees die recensie hier). Het optreden is niet uitverkocht, maar er zullen nog maar enkele kaarten over zijn geweest, de zaal staat even voor het aantreden van de band helemaal vol.
Cloud Nothings maakt snelle rock vermengt met punk, die doet denken aan The Strokes, beïnvloedt The Ramones en Nirvana bracht aan het begin van dit jaar Here and Nowhere Else uit, de opvolger van het doorbraakalbum Attack On Memory. Iets minder hard, maar nog steeds erg rauw, bondig en stevig. In de Rotown heeft zich een erg gemixt publiek verzameld, jonge jongens en meisjes staan naast oude rockliefhebbers. De band betreedt ongeveer 21:40 het podium en nog voordat er een noot gespeeld is schreeuwt iemand Wasted days!, zanger en gitarist Dylan Baldi kan er wel om lachen.
Ze stemmen nog even hun instrumenten en drummer Jayson Gerycz zet zijn kit nog even goed. En na een hi van Baldi wordt er gelijk een flinke muur van geluid opgetrokken en alle hoofdjes in de zaal knikken het moordende tempo mee.
een wilde ontlading
Baldi vertelt even later dat ze 10 uur hebben gereisd vanaf Berlijn en net zijn aangekomen in Rotterdam. Hij laat zijn gitaar een beetje galmen en zet vrij snel Now Hear In in. Het nummer landt goed in de volle en warme zaal en het refrein I can feel your pain, and I feel alright about it wordt zelfs uit een flink aantal kelen meegezongen. Het duurt niet lang voordat de opgekropte energie van de zaal zich vertaalt in een moshpit, een wilde ontlading voor het podium.
Bijna alle nummers van Here and Nowhere Els komen voorbij, afgewisseld met nummers van Attack on Memory. Een extra aangedikte en wat langer gespeelde baslijn leidt Pattern Walks in, één van de lange nummers van de band, dat een gruizig en agressief middenstuk bevat. Als na het door gitaren overheerst middenstuk de drums opnieuw op hoog tempo beginnen de knallen, lijkt de Rotown te ontploffen en springt en danst de hele zaal.
Thats a wrap
Bassist TJ Duke lijkt helemaal in trance te zijn, of is hij uitgeput van het drukke tourschema? Hij staat het optreden volledig in zichzelf gekeerd te spelen. Baldi is eveneens geconcentreerd en spreekt af en toe een kort bedankje uit, ook een keer in het Nederlands. Het is vooral drummer Jayson Gerycz die het meeste aandacht trekt op het podium. Compleet losgeslagen en wild rammend achter zijn kleine kit, stuwt hij op hoog tempo de set vooruit. Als deze ten einde komt na 45 minuten zegt Baldi: Thats a wrap, thank you guys en verlaat de band het podium.
De encore is, zoals was te verachten, Wasted Days. Het nummer van Attack on Memory waarmee de band zich in één keer op de kaart zette. Een bijna 15 minuten durende climax na een sterk optreden dat in totaal niet meer dan een uur duurde.
Het blijft een raadsel waarom de band twee dagen eerder de festivalweide in Biddinghuizen niet aan heeft gedaan. Het was een extreem strak optreden, met moshpit en crowdsurfend publiek, van een relatief jonge band die nog lange tijd mee kan.
Foto’s: Carlo Riswick
