Albumrecensie: Marilyn Manson - The Pale Emperor

19 februari 2015, 08:33 | Jeroen

Onlangs verscheen The Pale Emperor, het negende studioalbum van Marilyn Manson, de opvolger van het in 2012 uitgebrachte Born Villain. De titel is een verwijzing naar junior-keizer Constantius I Chlorus, de vader van Constantijn de Grote die de grondlegger was van het Christendom als staatsgodsdienst binnen het Romeinse Rijk.

The Pale Emperor opent met één van de drie liedjes waar Marilyn Manson ons al eerder kennis mee liet maken: het stampende Killing Strangers, welke eind oktober van vorig jaar verscheen in de film ‘John Wick’ met Keanu Reeves. Ook de daaropvolgende tracks Deep Six en Third Day Of A Seven Day Binge kenden we al, want deze werden eerder reeds op single uitgebracht.

Het is een zeer sterke opening van het album. Tezamen met het vierde liedje van de plaat, The Mephistopheles of Los Angeles, vormt dit kwartet liederen direct het sterkste gedeelte en daarmee zwaartepunt van The Pale Emperor. En ergens is dat zonde, want je krijgt als luisteraar na deze vier liedjes toch een soort van dipje te verwerken.

Warship My Wreck en Birds Of Hell Waiting staan namelijk in schril contrast met de uptempo en soms swingende eerste paar liedjes van de plaat. In verhouding is het tweede gedeelte van The Pale Emperor soms een beetje saai. Niet dat het direct slecht is, integendeel, want met name het niet hebben van een drumcomputer, welke op voorganger Born Villain nog veelvuldig te horen was, zorgt ervoor dat The Pale Emperor Marilyn Manson weer laat klinken als een echte band en niet als een soloalbum. Opvallend is dan ook dat Twiggy Ramirez, bandlid van het eerste uur, niet te horen is op de plaat.

Bijna alle instrumenten zijn namelijk ingespeeld door de co-producer van de plaat, multi-instrumentalist Tyler Bates, die ook de muziek heeft geschreven van alle liederen op The Pale Emperor. De teksten vloeien zoals vanouds uit de pen van Marilyn Manson zelf. Ook de onderwerpen zijn nauwelijks veranderd. Veel liederen gaan over de dood (Deep Six, Birds of Hell Awaiting) en demonen (The Mephistopheles of Los Angeles), maar ook over hekserij (Cupid Carries a Gun).

Geen gezellige onderwerpen, maar wel helemaal passend bij Marilyn Manson. Natuurlijk is hij nauwelijks meer relevant tegenwoordig, maar met de zwartgallige teksten en beter wordende muziek levert hij wel weer een goed album af. Ondanks dat er slechts 10 liedjes met een totale speelduur van exact 52 minuten opstaan, betekent dit het kortste Marilyn Manson album ooit, met tevens de minste liedjes (Eat Me, Drink Me uit 2007 heeft 11 tracks en duurt een fractie langer: 52:12).

Zelf stelde Marilyn Manson onlangs in een interview dat hij sinds Holy Wood (In the Shadow of the Valley of Death) uit 2000 niet zo tevreden is geweest over een album. Echter, The Pale Emperor zijn beste plaat sinds die tijd noemen is ook weer zo want, want The Golden Age of Grotesque (2003) en The High End of Low (2009) uit het vorige decennia waren stuk voor stuk (zeer) goede platen.

Maar beter dan het eerder genoemde Eat Me, Drink Me en voorganger Born Villain is de negende van Manson zonder enige twijfel. Ter promotie staat de band op 15 juni in een uitverkochte Paradiso. The Pale Emperor is te downloaden via iTunes en fysiek verkrijgbaar via o.a. 45toeren.nl.



Share |

Gerelateerde artikelen