De Singles - Week 11
9 maart 2015, 19:51 | Jeroen
Faith No More: Superhero
Faith No More? Bestaat die band nog? Jazeker! Of eigenlijk: ja eindelijk weer! Het is al weer 18 jaar geleden dat de band een studio-album uitbracht, maar daar komt gelukkig verandering in. Op 19 mei zal Sol Invictus uitkomen, de zevende plaat van de band rondom de eigenzinnige frontman Mike Patton en opvolger van Album Of The Year uit 1997. En gelukkig is Mike Patton, de man van duizend en één zijprojecten, nog steeds even eigenzinnig. Zo kreeg Marvel (je weet wel, van de comics) het exclusieve recht om de eerste single van het nieuwe album te primeuren (ongewoon maar ook weer niet heel gek, aangezien de track Superhero heet). Het nieuwe nummer klinkt als vanouds. Snoeiharde alternative metal met een beestachtige Patton, die soms brult als een monster en anders haast operatesk over het heerlijk muzikaal geweld van zijn bandgenoten soleert. Potdomme, wat een lekkere track en wat smaakt het naar meer! Faith No More staat dit jaar op Pinkpop en dat kan niet anders dan briljant worden, zeker met het geniale optreden dat de band in 2009 op Lowlands gaf in het achterhoofd.
De Sluwe Vos: Mercy (Ft. Sticks)
Hoppa! Twee genres die op ZUBB nogal eens ondervertegenwoordigd zijn – techno en hiphop – in één release! Mercy van De Sluwe Vos, alias van Robert Vosmeijer, is afkomstig van het debuutalbum van deze jonge Gelderlander. Kontra gaat het album heten en het eerste deel zal vanaf vandaag in de digitale winkels liggen. De plaat zal in totaal 16 tracks bevatten die, als we de eerste nummers mogen geloven, een gevarieerd geluid zullen laten horen. Deze samenwerking met Sticks (moeten we nog zeggen ‘van Opgezwolle’?) is niet voor de hand liggend. Je hoort immers niet vaak techno met hiphopvocalen (zeker geen Nederlandse), maar na een paar draaibeurten lijkt de combinatie heel vanzelfsprekend. Een aanwinst dus! Eerder presenteerde Vosmeijer al de dreigende single Under Your Skin, die net zoals de overige tracks op zijn Soundcloudpagina te beluisteren is.
The Van Jets: Two Tides Of Ice
Mensen die mij inmiddels een beetje kennen, weten dat ik een groot liefhebber van de Belgische muziekscene ben. Het is dus niet gek dat ik weer een Belgisch nummertje tussen de singles heb weten te proppen. Deze keer is het Two Tides of Ice geworden, de nieuwste single van The Van Jets, een indierock-kwartet uit Oostende, dat deze maand haar vierde studio-album Welcome To Strange Paradise zal uitbrengen. The Van Jets zijn niet voor één gat te vangen en weten verschillende indierockstijlen te versmelten tot een eigen geluid. Het is een beetje Franz Ferdinand, een beetje Muse (zonder de synths), maar vooral heel veel Van Jets. Over het nieuwe album zegt de band in een interview met Studio Brussel: de plaat is filosofisch en prettig gestoord, met de fucked up-heid van de wereld als belangrijkste thema. Dat belooft dus wat! Hopelijk kunnen we het nieuwe werk ook in Nederland live aanschouwen, maar die Hollandse festivalboekers hebben over het algemeen een kaasplank voor de kop als het neerkomt op het vastleggen van Belgisch talent en dat is zonde. Vooralsnog staat er alleen een show in de Mezz in Breda gepland en wel op 25 april.
Ane Brun: Directions
Van België naar Noorwegen, naar de betoverende Ane Brun, die met Directions (voor haar doen) een prettig uptempo nummer uitbrengt als opwarmertje voor haar nog titelloze nieuwe plaat die later dit jaar uit zal komen. Brun, die meestal een wat zwaarmoediger geluid kent, maakt een gewaagde maar een geslaagde stap. Over het nieuwe album zegt de zangeres dat ze inspiratie heeft geput uit de triphop van DJ Shadow en DJ Krush en uit de muziek van jazzlegendes zoals Charles Mingus en Duke Ellington. En dat kun je eigenlijk wel horen. Net zoals je duidelijk de invloeden van Bjork en Roisin Murphy kan horen. De videoclip, die een extravert dansende Brun laat zien, voelt net zo ongemakkelijk als die voor Radiohead’s Lotus Flower, maar dat maakt uiteindelijk niet uit. Het nummer nodigt ook gewoon uit om er gekke dansjes op te doen. Wel ben ik benieuwd hoe dit zich vertaalt in de liveshows van de Noorse zangeres, die over het algemeen vrij statisch achter haar microfoon staat.
Kanye West: All Day
En ach, ik kan toch ook weer niet om Yeezus heen. De zelfbenoemde muzikale messias. Voor de een een profeet, voor de ander een proleet. All Day is de vierde single die de Yeenius in korte tijd uitbrengt. Ook op deze is weer een of andere Paul McCartney ‘te horen’ en ook deze is weer om van te smullen. Het blijft fantastisch hoe Kanye de randjes van het hiphop-genre niet alleen opzoekt maar ook flink oprekt. Onlangs maakte hij tussen neus en lippen door de titel van zijn aanstaande plaat bekend (die hoe kan het ook anders So Help Me God gaat heten) en stond hij vier avonden achter elkaar in Parijs te shinen. Het is er een met een handleiding, die Kanye, maar zo lang hij zulke platen blijft maken, vind ik het niet erg dat Ye en ik nooit BFF’s zullen worden.
