Interview: James Vincent McMorrow
26 januari 2012, 10:32 | Jeroen
Voorafgaand aan het optreden in de Tivoli deze maand sprak ZUBB uitgebreid met de Ierse zanger en multi-instrumentalist over de EBBA, Eurosonic, de Ierse muziekscene, zijn debuutalbum, de afgelopen twee jaar en zijn toekomstplannen.
Je hebt de European Breaking Border Award gewonnen, hoe was dat?
Een leuke ervaring, awards zijn altijd koel, al was het een wat onwerkelijke ervaring. Awards zijn normaal altijd voor een album, of iets in een categorie als beste mannelijke zanger, terwijl dit voor het succesvol doorbreken is buiten je eigen land. Er stonden daarvoor ook allemaal verschillende muzikanten op het podium. De enige mensen die ik kende waren Agnes Obel en Anna Calvi, de rest kende ik echt niet, maar bleken ook behoorlijk groot te zijn. Er was een meisje Selah Sue, die behoorlijk bekend was in bijvoorbeeld Frankrijk. Het was een leuke ervaring om ook zelf weer blootgesteld te worden aan nieuwe dingen, zoals een aanstekelijke band uit Duitsland genaamd ‘Boy’.
Op het Eurosonic festival was Ierland goed vertegenwoordigd, waarom denk jij dat Ierse bands zo succesvol zijn de laatste tijd?
Elk land heeft zo zijn cycles. Het is nu een goed moment voor Ierse artiesten en bands. De scene is erg indie en er heerst nu het besef dat als je hard werkt, je veel kan bereiken zonder inmenging van grote platenmaatschappijen. Daarom is het ook leuk dat Eurosonic Ierland als focus land kiest. Er waren ruim 20 Ierse bands aanwezig en ik ben ook naar een aantal van hun optredens gaan kijken. Het is een gezonde ontwikkeling voor Ierland. Alle bands doen hun eigen ding en hebben hun eigen stijl, er wordt niet gekopieerd.
Hoe is de scene in Ierland?
Er is een hoop vriendelijkheid, onafhankelijk van het soort muziek dat je maakt. Er is oprecht respect voor wat iedereen doet. Daarbij is er geen inmenging van grote labels waardoor er geen commerciële druk bestaat. Iedereen werkt hard en daar is onderling respect voor. Dat is niet altijd zo geweest. Er zijn een hoop bands op hetzelfde punt, bezig met een tweede album, het voelt degelijk, goed.
Voor de opnamen van ‘Early in the Morning’ heb je jezelf een aantal maanden afgezonderd. Hoe was dat?
Het was zo afgezonderd als dat ik het zelf wilde. Ik had niet een deur dichtgetrokken en de sleutel ingeslikt. Ik heb ook wel eens mensen opgezocht en mensen zijn ook wel eens op bezoek geweest, het was alleen niet heel makkelijk te bereiken. Er kwamen geen treinen of zoiets in de buurt, dus je moest wel een paar uur rijden om er te komen. Ik had geen plan om mezelf te isoleren of af te zonderen, dat zijn woorden die er later opgeplakt worden. Dit huis is me aangeboden en was mijn enige optie, zo ben ik er terecht gekomen. We zouden dit gesprek net zo goed kunnen hebben als iemand me een plek in het hart van Dublin zou hebben aangeboden, maar dan zou het album anders klinken. Ik moest toen het album af was uitleggen waarom het zo klinkt als het klinkt. Ik kon de twee niet scheiden. Ik heb het alleen gemaakt en was erg beschermend van mijn werk. Nu sta ik veel meer open voor samenwerking met andere muzikanten.
Heb je alles zelf ingespeeld en opgenomen?
Ja, het was een proces van schrijven en opnemen en dat telkens herhalen. Zo zijn de nummers langzaam tot stand gekomen. Ik ben geen artiest die een nummer voor de helft af kan hebben en de studio ingaat om het daar dan in een keer af te maken. Sommigen zijn daar heel goed, met ideeën voor arrangementen de studio in gaan en daar in 1 opname de magie laten gebeuren, zoals Neil Young, maar ik niet. Als ik het zou kunnen zou ik het doen, maar ik ben een langzame schrijver.
Voor het nieuwe album hanteer je een andere aanpak, hoe gaat dat?
Ik neem demo’s op en deel deze met mijn band en verzamelen de ideeën gaandeweg. Iedereen speelt veel verschillende instrumenten en denkt mee over hoe we het live kunnen brengen en hoe dat zal klinken. En als het goed klinkt gebruiken we het, anders niet. Iedereen van de band is betrokken en een aantal muzikanten waar ik respect voor heb en vrienden die ik de afgelopen twee jaar heb ontmoet. Als de basis van het nummer er is, ben ik benieuwd wat ze er horen in bepaalde arrangementen, en wat er nog meer mogelijk is, zoekend naar vrolijke ongelukjes die opeens de context van een nummer een andere draai geven. Ik probeer zo veel, als mogelijk is, samen te werken.
Is het niet moeilijk om andere muzikanten de muziek die jij zo zorgvuldig hebt geschreven uit te laten voeren op het podium?
Door de manier van opnemen was ik in staat om alles precies zo te laten klinken zoals ik wilde. Ook de geluidsman waarmee ik tour weet de muziek precies zo te laten klinken als ik wil. De muzikanten waarmee ik tour, zijn voornamelijk mensen die ik al een tijd ken, goede muzikanten en respect voor heb. Daarbij is het een groep waarmee ook in een regenachtige oktober maand het uit valt te houden in een tourbus, terwijl het koud is en iedereen eigenlijk naar huis wil. We zijn op een punt gekomen dat iedereen weet hoe er gespeeld moet worden en ik er vertrouwen in heb. Voor het volgende album, waar we gezamenlijk aan het opname proces werken, leggen we de lat ook hoger, door bijvoorbeeld momenten te creëren waar een heel aantal instrumenten op precies hetzelfde moment gespeeld moeten worden. Dat houdt je scherp, “we have to get it right, all the time.”
Heb je al tijd gehad om te reflecteren op de afgelopen twee jaar?
Nee, het is een lange periode van continu hard werken geweest. We hebben naast veel grote namen zoals Arcade Fire en The Walkmen gespeeld op festivals, bands waar ik tegen op kijk. Als je dan na hun geprogrammeerd staat, is dat geen logica voor mij, maar in dat land heeft dan jouw album blijkbaar beter verkocht. Al vind ik dan eigenlijk dat ze na ons moeten optreden. Alles is goed verlopen de afgelopen twee jaar en wij zijn er in blijven geloven. Ik ben geduldig geweest om de kans te krijgen om mensen mijn muziek te laten horen en we zijn dankbaar dat we nu die mogelijkheid hebben gekregen en meer optredens in het vooruitzicht hebben.
Fotografie: Carlo Riswick
