Recensie: TGA Na de Repetitie en Persona
12 februari 2013, 21:20 | Jeroen
Een dubbelbilling van Bergman door de Toneelgroep Amsterdam. Zware kost uit Zweden dus. Na de repetitie (Efter repetitoren) is een TV film en Persona een speelfilm.
Na de Repetitie
Een regisseur (Gijs Scholten van Aschat) en zijn hoofdrolspeelster (Karina Smulders). Zij is jong, hij oud. Wanneer op een avond de voorstelling niet doorgaat, nodigt hij haar uit te komen repeteren. Ze discussiëren over het stuk, over acteren en de band die ze delen. De band is die met haar ouders. Haar vader een goede vriend, haar moeder een oude geliefde. Beide acteurs.
Voor hem is het toneel het leven, voor haar een erfenis. De stukken zijn voor hem acteur, het woord en de toeschouwer. Voor haar is het toneel een manier aandacht en bevestiging te krijgen.
Er is meer tussen de twee dan een werkrelatie. Hij herkent zijn oude liefde en zij komt in contact met haar verleden dat ze nog niet verwerkt heeft en waar ze zoekende in is.
Als een droom verschijnt de moeder (Marieke Heebink). Ze is dronken en probeert hem te verleiden, doet haar beklag over zijn tekortkomingen en vecht met de mouwen van haar jas. Jas aan, jas uit, jas aan, jas uit. Is zij hoe hij zich haar herinnert of zijn geweten dat hem vertelt de jonge hoofdrolspeelster te vergeten? Ze verdwijnt en laat hem achter met haar dochter.
Samen fantaseren ze over een relatie en hoe die zou kunnen zijn. Ze razen zo door dat de spanning verdwijnt en de relatie al is doodgebloed voordat hij kan beginnen.
Persona
Een naakte vrouw op een bed (Marieke Heebink). De dokter (Frieda Pittoors) vertelt het lot van de patiënt. Zij zwijgt na een episode tijdens een van haar rollen op toneel. Een jonge verpleegkundige (Karina Smulders) moet het overnemen. Ze is bleu en onwetend.
Ze is tegelijk een prooi en een inspiratie voor de zwijgzame actrice die haar als marionet voor haar eigen plezier laat wanhopen en hopen tegelijk. Op een eiland moeten de twee het uitvechten. Ze worden één en de actrice spreekt.
De twee stukken versmelten met elkaar en tonen dat theater en film niet ver van elkaar hoeven te liggen. De films van Bergman lenen zich goed voor dit soort experimenten. Zoals regisseur Ivo van Hove dit vaker met verve bewijst. Prachtig om naar te kijken en heerlijk om te beleven.
