Recensie: Kinderen van de Zon door TGA en NTgent
20 maart 2013, 22:48 | Jeroen
Kinderen van de Zon door de Toneelgroep Amsterdam en het NTGent. Naar het stuk Deti solnca (Zonnekinderen) van Maksim Gorki.
Maksim Gorki werd geboren als Aleksej Maksimovitsj Pesjkov. Maksim Gorki staat voor De Grootse Bittere. Gorki’s leven en werk kenmerken zich door politiek activisme, betrokkenheid bij revolutionaire activiteiten en politieke verwevenheid met het communisme. Gorki veroordeelt in 1905 openlijk het bloedbad dat de Kozakken op weg naar het Winterpaleis veroorzaken. Hij wordt hiervoor opgepakt en gevangen gezet. Tijdens dit gevangenschap schrijft hij Zonnekinderen.
Pavel (Jacob Derwig) is een chemicus die in zijn werk verzonken is. Hij ziet niet dat om zich heen allerlei intriges en problemen ontstaan. Hij irriteert zich constant aan de oude bediende Antonovna (Frieda Pittoors) en heeft een mening over van alles en iedereen. Als het erop aan komt en de realiteit hem in de ogen kijkt vlucht hij laf in zijn laboratorium.
Zijn getraumatiseerde zusje Lisa (Halina Reijn) wordt door niet al te serieus genomen. Zij is de enige die lijkt te begrijpen dat de wereld groter is dan de intriges en problemen binnen dit chaotische huishouden. Boris (Gijs Scholten van Aschat) is een veearts en naast haar het minst onsympathiek. Hij is verliefd op Lisa, maar ziet zijn liefde onbeantwoord.
Gedurende het heen en weer rennen, het open en dicht klappen van deuren, het komen en gaan van personages en de ontploffingen in het lab staat constant de tv aan met Russische programma’s. In het begin nog luchtig en amusant, hoe meer de spanning stijgt en de climax nadert hoe luidruchtiger en gewelddadig de programma’s.
Zoals de liefde van Boris niet wordt beantwoord door Lisa, wordt die van de zus van Boris, Melanie (Chris Nietvelt) niet beantwoord door Pavel. Ze is in het ‘geheim’ tot over haar oren verliefd op de gekke chemicus. Ze smelt voor alles wat hij zegt of doet.
Jelena (Hilde van Mieghem) is de vrouw van Pavel en is het zat niet door hem gezien of gehoord te worden. Ze laat haar portret maken door de kunstenaar Dimitri (Wim Opbrouck). Hij is op zijn beurt weer verliefd op Jelena en ook hij ziet zijn liefde onbeantwoord.
Dan is er Jegor (Bart Slegers). Hij is smid en nogal ontspoort. Hij slaat zijn vrouw en is voortdurend dronken. Hij aanbidt Pavel, maar verafschuwt de rest om hun intellectuele onnozelheid.
Regisseur Ivo van Hove weet met het stuk een sterk maatschappelijk en politiek stuk neer te zetten, waar hij zijn mening niet onder stoelen of banken steekt.
Alles begint als wel vaker bij stukken van van Hove wat stroef. Je moet als kijker je best doen de gebeurtenissen aan elkaar te knopen. Na een half uur begint het mij duidelijk te worden waar het stuk heen wil. Aangevoerd door de sterk spelende Jacob Derwig en Gijs Scholten van Aschat voert de regisseur ons mee in een lege en betekenisloze wereld, die gekenmerkt wordt door de intellectuele elite die zonder reflectie en realiteitsgevoel oordeelt over de gewone man.
Een mooi en interessant stuk. Als je niet van intellectueel gedoe en dubbele betekenissen houdt, houdt het ook flink stand als klucht met veel grappige en zotte momenten. Uitspraken als “Het is moeilijk voor een man om mooie woorden te vinden” of “To paraplu or not to paraplu”, zijn erg komisch.
Tot slot wil ik nog even het eind van het stuk benadrukken. Halina Reijn heeft na al de chaos en geweld een monoloog. Hier is de zaal totaal stil en valt het hele verhaal op zijn plaats. Halina Reijn kan dit als geen ander. Ik heb het al eerder gezegd. Dit contrast in spelen maakt haar tot een van de groten.
Nog tot en met zaterdag te zien. Koop hier kaarten.
