Recensie: Bloedbruiloft
14 december 2013, 10:30 | Jeroen
Afgelopen week was ik bij het toneelstuk Bloedbruiloft. Het stuk is geschreven door Federico García Lorca.
Bloedbruiloft vormt samen met Yerma en Het Huis van Bernarda Alba de trilogie van het Spaanse platteland. In een wereld van schaarste waar familiebanden en bezit heilig zijn, proberen liefde en lust te overleven. Lorca’s tragedie is het portret van een samenleving die gebukt gaat onder duistere familievetes, moreel masochisme en ziekelijke rouw.
In de prachtige zaal 1 van Frascati komen de acteurs op en draaien het publiek de rug toe. Ze staan zo een tijdje en wij als publiek wachten tot er iets gebeurd. Best spannend. Zeker als het een minuut of vijf duurt, dit lijkt een half uur. De spanning stijgt. Wat gaan ze doen? Ze gaan zingen. Dat was onverwacht.
Een oude dame draait zich om. Ze gaat op een stoeltje zitten en streelt haar benen tot tussen haar dijen. Het is een senior erotisch moment. Vreemd, maar toch ook wel komisch. Wat vanaf het begin duidelijk is is dat je fantasie een grote rol speelt in het stuk, je moet geloven wat er gebeurd en gezegd wordt en zelf veel aanvullen. Dat maakt het voor mij juist erg leuk en interessant. Dan draaien de overige acteurs zich om.
Daar staat The Adams Family. Compleet met Gomez, Morticia, Lurch, Pugsley, Wednesday en Oma dus. Allen met een lijkbleek gezicht. De scène komt langzaam op gang. Dialogen kruizen elkaar terwijl ze als een familieportret bij elkaar staan. Dood en liefde staat op het menu en telkens als het te heftig wordt onderbreekt ‘Morticia’ met een knal van haar wandelstok de dialoog. Ze is verbitterd om het aanstaande huwelijk van haar zoon. Als weduwe verliest ze nu haar zoon. En dan is de bruid ook nog van verkeerde huize. Romeo en Juliet al over again. Niet dat je je echt verbonden voelt met de bruid en bruidegom. De bruid is een lompe schuinsmarcheerder en de bruidegom een watje.
De scherpe dialogen zorgen voor een zowel spannend als komisch geheel. Wij als publiek worden telkens uitgedaagd na te denken en partij te kiezen. Tijdens de bruiloft ploft de boel dan uiteindelijk toch. In een geniaal opgezet scène, zien we, horen we en voelen we waar de bloedbruiloft zijn naam aan te danken heeft.
Een soort houten schuur vormt het decor. Op verschillende plekken zitten gaten waar de karakters om beurten hun been, arm of hoofd uitsteken. Harde house muziek op de achtergrond maakt het feest compleet. Korte dialogen en oneliners schieten uit de gaten van de schuur. Haat en nijd maakt plaats voor feest en gekkigheid. Maar alles is gelukkig niet wat het lijkt. Onder de deken van plezier schuilt een slang die zijn prooi in de gaten houd, niet goed genoeg zal blijken.
Dan volgt de climax van het stuk. De bruid is er vandoor met haar oude liefde. Paniek bij de gasten op het feest. Een prachtige scène volgt. De passie tussen de twee ontsnapte geliefden is voor ons als publiek voelbaar omdat ze aan weerszijde van de tribune staan. Het is of je een spannende tenniswedstrijd zit te kijken, de woorden zijn de ballen die je van de een naar de ander brengen. Mooi gedaan en goed gespeeld. Helaas voor de bruid kiest ze de weg van de minste weerstand en eindigt in een saai huis met een heks als cipier.
TA2 is een welkome afwisseling. Goed her/geschreven en geregisseerd door het duo Jona Hoek en Julie Van den Berghe. Kort, maar krachtig klinkt wat cliché. Het is wel de manier waarop ik het stuk wil omschrijven. Misschien beter Kort en Heftig en meer dan de moeite waard om te gaan kijken. Ik kijk sowieso uit naar het volgende initiatief van TA2.
