Recensie: Halfweg
8 mei 2014, 15:28 | Jeroen
Het Nationale Toneel biedt met Halfweg een platform voor de theater regisseurs van de toekomst. Er is een wisselend programma met scènes en etudes van tweede- en derdejaars studenten van de Regieopleiding van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten.
We komen precies op tijd binnen. Een select gezelschap. Met een man of vijftien worden we uitgenodigd bij de trap naar de kleine zaal. Laura Minderhoud opent de avond met een korte uitleg van het Halfweg concept. Ze stelt de regisseurs van de avond voor.
Julie Peters, studente regie, heeft een bewerking van het boek Onsterfelijkheid van Milan Kundera (De ondraaglijke lichtheid van het bestaan) gemaakt. Ze vertelt kort iets over zichzelf en het stuk.
Michael Schoenert is een Zwitser die hier een semester met als opdracht een Shakespeare bewerking te regisseren. Hij heeft voor Titus gekozen.
Bij binnenkomst in de zaal staat er een dame met viool (Þóra Margrét Sveinsdóttir) en een heer met clarinet (Matthías Ingiberg Sigurðsson). Ze staan in een soort ‘figure 8’ met in het midden een hangende gloeilamp, hieronder een liggend snaarinstrument. De muziek start en twee dames begeven zich naar de voorgrond van het speelvlak. Een van de dames begint te vertellen.
Het verhaal concentreert zich op Agnes (Nina Goedegebure) en Laura (Dorien van Gent). Twee zussen, die elkaar niet kunnen luchten. De een wil alles uit het leven halen door carrièrre te maken, de ander heeft besloten haar geluk in een huwelijk te zoeken. Vooral het begin van het stuk(je) is spannend en interessant. Ze vertellen beide het verhaal van en over de ander. De gelaagdheid van de karakters wordt vormgegeven door een gebaar uit te werken tot een personage en omdat er geen direct contact is tussen de twee blijft het abstract (en blijkt later anderen in het publiek) en voor mij erg mooi. Tegen het eind aan is er direct contact tussen de twee en wordt het plat. Veel schreeuwen en platte emoties. Op zich een prima wending in het stuk, toch minder interessant voor mij. De actrices leveren een prestatie van formaat. Deze studenten wacht een mooie toekomst.
Colloseum meets Nüremberg
Na een pauze treffen we een nieuw decor. Een soort Colloseum meets Nüremberg (waar de grote Nazi bijeenkomsten werden gehouden). We worden getrakteerd op het volkslied van de VS, de Star Spangled Banner. Twee in badjas geklede personen komen de zaal binnen en beklimmen het hoge podium achterin het decor. Ze onderbreken ruw het lied en beginnen in het Engels aan een speech. Ze spreken het volk toe.
Van onder het podium wordt de dame die het volkslied zong gepresenteerd. Ze is getransformeerd in Tamora en wordt verteld dat haar zoon gedood is door Titus. Ze klampt zich vast aan een grote tobbe vol bloed waar ze haar zoon in waant en besmeerd zich met zijn bloed. Verdriet wordt vervangen door gevoelens van wraak. Ze gebruikt de liefde van haar zoons om wraak te nemen op Titus.
De twee zoons zijn bloeddorstige geile honden. Ze zijn zo hitsig dat ze tegen alles wat los en vast zit aan rijden. De wraak spitst zich toe op Lavinia, de dochter van Titus. De zoons snijden de tong en handen af en verkrachten haar. Hierna volgt een interessant en bloedig eind akkoord. Symbolisch wordt een stapel badjassen in de tobbe met bloed doordrenkt en aan een waslijn gehangen, ter illustratie van het bloedbad. Helaas heb ik de namen van de acteurs niet kunnen terug vinden. Mocht iemand ze voor ons hebben voeg ik ze graag toe. Ook het spel in dit stuk was erg sterk.
Na afloop volgt een nagesprek, waarbij het publiek vragen mag stellen aan de studenten en visa versa. Het verloopt wat stroef, zoals ik dat gewend ben, maar er komen voor mij als bezoeker en voor de studenten toch waardevolle insites uit.
Het was een zeer vermakelijke avond en zeker een aanrader. Voor 5€ een goede (en goedkope) investering in de toekomst van het theaterlandschap. Enkel keren per jaar te zien in het NT Gebouw in Den Haag.
