Recensie: Blauwdruk voor een nog beter leven
14 november 2014, 21:09 | Jeroen
De première was in de Koninklijke Schouwburg afgelopen weekend. Blauwdruk voor een nog beter leven door het Nationale Toneel. Naar het toneelstuk Design for Living uit 1933 van Noël Coward in een bewerking van schrijver/dichter Ilja Leonard Pfeijffer.
Regisseur Johan Doesburg en zijn vier hoofdrolspelers Anniek Pheifer, Matteo van der Grijn, Jeroen Spitzenberger en Vincent Linthorst maken er bij vlagen een farce van. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het ook niet makkelijk is het origineel te verplaatsen naar het hier en nu. Wat Pfeiffer in zijn vertaling niet lukt qua grandeur, lukt hem wel in het belachelijk maken van de hedendaagse kunstwereld.
Drie kunstenaars, fotograaf Hilde, een kunstschilder Otto en regisseur Leo. Alle drie matig succesvol. Alle drie cynisch. Alle drie verliefd op elkaar. Een driehoeks-verhouding? Nee, in beginsel niet. Waar drie vechten om een been gaat de vierde ermee heen. Althans zo lijkt het. Ernst is de broer van Leo en hij is wel succesvol. Niet als kunstenaar, maar als zakenman. Hij investeert in de kunsten met zijn fortuin. Hij is verliefd op Hilde. Zij geilt op succes. En wanneer het erop lijkt dat alleen Ernst dit heeft kiest ze voor hem.
Dan is er nog de moeder van Leo en Ernst (Betty Schuurman). Zij is de rode draad in het verhaal. Zij volgt iedereen en zorgt ervoor dat iedereen ongelukkig is. Waar zijn moeders anders voor. Zelf ziet ze het uiteraard niet zo. Ze speelt ze de naïeve moeder, die niets anders doet dan voor anderen zorgen. Zoals bij veel moeders bemoeit ze zich met zaken waar ze zich beter buiten kan houden.
De principes van kunstenaars zijn iets waar je tijdenlang op kon bouwen. Zij volgden hun hart en waar ze in geloofden. Ze bogen niet voor de commercie of druk van de gevestigde orde. Tegenwoordig kun je blijkbaar nergens meer op bouwen. Het beeld dat Pfeiffer schets is dat van de onprincipiele kunstenaar. De kunstenaar die zekerheid kiest en zich er niet voor schaamt. Het leidt uiteindelijk tot een climax die helaas niet al te verrassend is, maar wel het stuk goed samenvat. Kies de weg van de minste weerstand, ook al betekent dit inboeten op je principes.
