Recensie: Maria Stuart

19 januari 2015, 23:33 | Jeroen

De strijd tussen het grote en machtige Engeland en het nietige en trotse Schotland. Belichaamd door twee vrouwen. De twee vrouwen, Elizabeth vorstin van Engeland en Maria Stuart vorstin van Schotland zijn zussen. Zoals bij zoveel zussen heerst jaloezie en minachting naast de familiaire liefde die er betaamd te zijn.

Het zijn Chris Nietvelt en Halina Reijn die de zussen vertolken. De speelstijlen verschillen al zoveel als de karakters die ze vertolken. Bij Nietvelt druipt de emotie eraf en weet je dat het menens is wat er zich voor je ogen afspeelt, waar bij Reijn de speelse manier van spelen je je telkens afvraagt wat er nu weer gaat gebeuren. De twee hebben hierdoor, voor dit stuk, de perfecte chemie.

Wanneer een volk over leven en dood bepaald moet je van goede huize komen dit het hoofd te bieden. Gelukkig voor Maria Stuart komt Elizabeth van zeer goede huize en blijft executie lang uit. Twintig jaar zit Maria Stuart in gevangenschap. In het stuk zijn we getuige van het laatste jaar. Ze wordt begeleid door haar metgezel Kennedy (Katelijne Damen) en Mortimer (Matteo Simoni) en Leicester (Hans Kesting) zetten een reddingsplan op.

Romanticus Mortimer wordt verrassend goed gespeeld door de mij onbekende Metteo Simoni. Hij is een van de spelers van Het Toneelhuis uit Antwerpen, waarmee zoals vaker een samenwerking is aangegaan voor deze productie. Het gemak waarmee deze jonge acteur de vurige scènes speelt is indrukwekkend. Uiteraard is Hans Kesting als Leicester sterk. Hij trekt zonder veel tekst en moeite scènes naar zich toe.

Het reddingsplan mislukt. Net als de ontmoeting tussen Elizabeth en Maria Stuart. Waar Mortimer en Leicester hoopte op verzoening, ontaard de ontmoeting in een catfight met twee verliezers. Elizabeth verliest haar waardigheid en Maria Stuart daarmee haar leven.

Regisseur Ivo van Hove heeft een krachtig stuk neergezet. Vooral voor de pauze zijn door het ontbreken van pracht en praal (iedereen is in sober blauw gekleed en het podium is op wat ijzeren banken na leeg) het de dialogen die het moeten doen. Deze zijn sterk en prachtig gespeeld. Na de pauze volgt een theaterstuk dat minder is qua spel, maar veel goedmaakt door de mooie kostuums en de intrigerende wijze waarop de executie wordt vormgegeven.

Nog tot en met eind januari in de Stadsschouwburg in Amsterdam en op 13 en 14 februari in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag.



Share |

Gerelateerde artikelen