Recensie: Ochtendzee door Merals Harem
19 mei 2015, 20:36 | Linda
“Ik ben daar geboren… de eerste keer” zegt de vader. Daar gaat Ochtendzee over. Over migranten, jezelf opnieuw uitvinden en over hoe je herinneringen jouw bestaan vormen. Het is een verhaal verteld met woord en beeld, maar vooral met muziek.
Waar de media worden gedomineerd door statistieken over bootvluchtelingen en debatten rondom ‘meer of minder’, vertelt Ochtendzee het persoonlijke verhaal van twee migranten, een vader (Beppe Costa) en een dochter (Meral Polat). Het verhaal zelf is even simpel als hartverscheurend: vader zet dochter van 5 op de boot maar kan zelf niet mee. Dochter groeit op in Nederland. Dit wordt verteld door de dochter zelf, die na haar studie een farmacie heeft geopend en door de vader die daar als niet-lang-anonieme klant binnenkomt.
Muzikaal verhaal
Het verhaal van dochter en vader wordt verteld in flarden. Niet zo zeer met woorden, maar met beelden en vooral door middel van muziek. Het is terecht dat de vier muzikanten een zeer prominente plaats op het podium krijgen. Hectische beelden van de reis worden geprojecteerd onder (te) luid drumspel en minstens een vijftiental verschillende instrumenten ondersteunen de Oosterse klanken. De zang is werkelijk prachtig en brengt emoties duidelijker over dan welk gesproken woord dan ook. Daar ligt echter ook een zwakte van Ochtendzee. Het is onmogelijk te verstaan waarover gezongen wordt en daardoor voel je als toeschouwer dat je iets mist.
Niet af
Een tweede zwakte van de voorstelling is dat het verhaal niet af lijkt. Er heerst een gespannen sfeer in de winkel tussen vader en dochter al die jaren later. Gedeelde herinneringen komen boven drijven, waarbij vooral geuren een prominente rol spelen. Herinneringen worden beleefd en herbeleefd, maar een echte ontknoping blijft uit. Dit past bij het thema van vluchten en de onzekerheid die dat met zich meebrengt, maar als publiek heb je het gevoel dat er nog een onverteld hoofdstuk is.
Ochtendzee ga je dus zien vanwege de muziek, de beelden, het aparte intermezzo met de mensensmokkelaar en de emotie. De onderbroken verhaallijn ondersteunt, maar neemt geen centrale plaats in. Die is weggelegd voor de muziek.
