Recensie: Daniël Arends met Carte Blanche
10 oktober 2015, 12:19 | Linda
Daniël Arends heeft het trucje door. Dat levert in de reprise van Carte Blanche niet alleen een duidelijke rode draad op, maar ook mijmeringen over hoe ver je door kunt groeien.
Carte Blanche gaat over zijn wie je bent of juist niet zijn wie je bent. In het eerste deel van de voorstelling besteedt Arends veel tijd aan het uiteenzetten van het concept ‘imago’. Mensen durven niet zichzelf te zijn en hebben daarom een imago dat dienst doet als een masker voor de buitenwereld. Vaak is dit juist een imago dat haaks staat op hoe je eigenlijk bent. Prima allemaal. Het wordt pas een probleem wanneer je zelf in dat geconstueerde imago gaat geloven en denkt dat dat is hoe je eigenlijk in elkaar zit. Het zijn diepe thema’s en psycholoog Joerie Tijdink, die tekende voor de regie, zal daar ongetwijfeld mede de hand in hebben gehad. Arends zet deze gedachtengang prima uiteen, maar de grappen zijn soms meer losstaande uitwijdingen dan dat ze het verhaal onderstrepen. Hierdoor komt het thema af en toe wat gekunsteld over.
Gewoon grappig
Veel grappen an sich komen erg goed over met scherpe timing en gevoel voor flair. Arends weet feilloos bruggetjes te slaan naar grappen of verhalen die eerder in de show langskomen. De opening van de show is sterk. Arends begint eigenlijk twee keer. Eerst zijn publiek overtuigend dat, nee, hij nog niet is begonnen. Hij zoekt alleen iets. Na het ‘echte begin’ een minuut of 10 later, vindt hij terloops ook waar hij de eerste keer naar op zoek was.
Deconstructie
Waarom zou je eigenlijk cabaretier willen worden? Alles wat je doet, wat je zegt, is nep. Waar in het eerste deel de focus lag op het creëren van een imago, wordt dit in het tweede deel weer afgebroken. Tijd voor een deconstructie. Avond aan avond probeer je de illusie van het theater te verwezenlijken, maar ‘de rotzooi voor morgen’ staat al klaar achter de schermen. Een zucht na een blik op zijn horloge: hij moet er echt nog een tijdje mee doorgaan. Tijd voor een diepgevoelig lied op gitaar. “Nee joh, grapje.” Ondanks dat Arends speelt alsof hij wel klaar is met ontwikkelen, blijft hij wel trouw aan zichzelf en probeert hij niet andere vakgenoten te imiteren omdat dit is wat er van een cabaretier wordt verwacht.
Wat Arends goed lijkt te begrijpen, is hoe hij met zijn publiek moet omgaan. Hij gaat op verschillende momenten het gesprek met de zaal aan. Met meisjes die voor CKV in de zaal zitten, mensen met tatoeages of stelletjes die geen stelletjes zijn. Zo weet Arends zijn publiek goed aan zich te binden en wordt de soms zwartgallige humor toch door een lach overstemd.
Carte Blanche tourt nog tot eind juni 2016 door Nederland.
