Recensie: LOS van Het Zuidelijk Toneel
28 oktober 2015, 13:09 | Linda
Klein, intiem theater over verlies. Dat is LOS van Lucas de Man / Het Zuidelijk Toneel in een notendop. Het is een voorstelling die je raakt, maar ook met een knagend gevoel laat zitten.
Een leeg podium met enkel wat kleding op de grond en een grote muur in het midden. Die muur, zo suggereert de beschrijving van de voorstelling, staat voor de isolatie waarin mensen hun verdriet beleven. Daarmee stelt het stuk de vraag of we niet meer met elkaar zouden moeten delen.
Angst
Dat delen gebeurt aan het begin van de voorstelling wanneer Hanneke Last en Tijs Huys met het publiek in dialoog gaan over dingen waar mensen bang voor zijn. Spinnen komen langs, kleine ruimtes, en er wordt instemmend geknikt wanneer een vrouw zegt bang te zijn voor het stijgend aantal mensen dat bang is voor vluchtelingen. Tijs geef een hele lijst moeilijk uit te spreken fobieën, eindigend met eremifobie: de angst voor eenzaamheid. Deze fobie is het teken om van kleding te wisselen en zo in de huid te kruipen van twee personages die beide zijn geconfronteerd met verlies en daar op een verschillende manier mee omgaan.
Overtuigend verdriet
Last speelt een vrouw van dertig die terugkijkt op haar leven tot nu toe en vertelt het verhaal van haar personage met veel overtuiging. Met een soort sarcastische afstand reflecteert deze vrouw op haar leven. “En dan vraagt die jongen aan het eind van de avond of je mee naar huis gaat en dan bedenk je je hoe dat de volgende ochtend gaat en zeg je ‘nee, laat maar’… of niet”. Zo worden verschillende scenario’s afgespeeld en wordt tastbaar hoe de keuzes die je maakt je leven bepalen. Door de herkenbare situaties is het gemakkelijk je met haar te identificeren, waardoor haar verlies ook bij het publiek zelf aankomt.
Huys speelt een man die zijn hele leven opneemt op Philips cassettebandjes (134.327 om precies te zijn). De wisselwerking tussen de twee verhalen is in het begin zeer goed getimed waardoor ze elkaar goed aanvullen. Waar het verhaal van de vrouw eindigt op de dag van de begrafenis, gaat dat van de man door tot jaren daarna. We zien hoe iemand rouwt, maar ook hoe iemand zichzelf helemaal kan verliezen in dat proces.
Losse eindjes
Ondanks de indringende verhalen, mist er iets. Er zijn twee verhalen te zien van twee personages, maar in eerdere versies van LOS waren dit er meer. Meer kleding, meer personages, meer verhalen. Nu vertegenwoordigen twee verhalen een breed scala aan emoties en verdwijnt het initiële punt van de voorstelling, over omgaan met en delen van verdriet. Daarmee mist het stuk een conclusie. Je verlaat de zaal met een bedrukte stemming en niet met nieuwe inzichten over het delen van verdriet, zoals eigenlijk debedoeling is.
LOS is dus een voorstelling waar je niet heen gaat om vrolijk van te worden. Het is een heftig stuk over zware materie. Deze wordt wel op zeer mooie en intieme wijze gebracht, maar mist een duidelijke link naar een overkoepelende filosofie.
LOS is nog t/m 11 november te zien.
Trailer:
Lift Us Up
LOS stond eerder al op Festival Boulevard in 2014 waarna deze tour in 2015 volgt. In Tilburg is de voorstelling onderdeel van theaterfestival Lift Us Up, georganiseerd door artistiek leider van Het Zuidelijk Toneel, Piet Menu. Zie de site van Het Zuidelijk Toneel voor meer informatie.
