Recensie: Priscilla, Queen of the Desert
15 november 2015, 16:14 | Linda
Priscilla, Queen of the Desert heeft drie hoofdrolspelers, maar de echte hoofdrol is voor de kleding. De musical met de originele Londense cast die nu twee weken in Carré staat, telt meer dan 500 kostuums. Je kijkt je ogen uit en verlaat uiteindelijk vrolijk (en een beetje colour-shocked en verblind door de glitters) de zaal.
De musical Priscilla, Queen of the Desert volgt grotendeels het verhaal van de gelijknamige film uit 1994. Tick, een drag queen uit Sydney die zichzelf Mitzi noemt, heeft zijn zesjarige zoontje in het stadje Alice Springs nog nooit gezien. Samen met mede-drag queen Felicia/Adam en transgender Bernadette reist hij door de outback om op te treden in het casino van zijn vrouw en zijn zoon te ontmoeten. Een oude bus, die ze Priscilla noemen, moet hen daar krijgen.
De hele musical is een achtbaan van discohits en extravagante modeshows. Achter al deze pracht en praal gaan echter minder rooskleurige verhalen schuil. Verhalen van verloren liefdes en onzekerheid, maar ook van homophobie en het verlangen om geaccepteerd te worden. Bij vlagen is deze pijn oprecht. Priscilla kent mooie momenten van kameraadschap, vooral in de haat/liefde-verhouding tussen Bernadette en Felicia. Hierdoor wordt het finalenummer, het wat melodramatische We Belong, toch een ontroerende afsluiting.
Dit kan helaas niet gezegd worden van de relatie tussen Tick (Jason Donovan) en zijn zoon. Het weerzien van de twee is oppervlakkig en mist iedere vorm van oprechte emotie. Sowieso is Donovan, de grote publiekstrekker, duidelijk de minste van de drie hoofdrolspelers qua dans- en acteerwerk. Simon Green (Bernadette) speelt een glansrol als cynische transgender en Adam Bailey (Felicia) is charmant over the top als jeugdige drag queen.
Gelukkig heeft Priscilla meer te bieden dan een zoetsappig verhaal. De show staat bol van dubbelzinnige en soms goed getimede grappen en in plaats van Abba is het nu Kylie Minogue die wordt geadoreerd. Waar de travestieten in de film playbackten op een onzichtbare band, wordt in de musical geplaybackt op live muziek van drie vrouwelijke diva’s die intussen waarschijnlijk luchtziek zijn. Het optreden in het casino is ook erg slim en mooi gedaan. In recordtempo komen er vier kledingwissels voorbij, in misschien zelfs de raarste jurken van de avond, terwijl de zang ook nog eens wordt versneld.
Soms is het allemaal zelfs een beetje té, al die verschillende kostuums, en vraag je je af wat ronddansende cupcakes en roze verfkwasten nu precies toevoegen. Het beste is om je kritisch denkvermogen aan de kant te zetten en gewoon mee te gaan in deze disco-extravaganza.
Voor mee informatie over de show en kaarten, zie de site van Carré .
