Wish you were here: (on)vrijheid II
29 november 2016, 22:09 | Jeroen
In de programmaserie Wish you were here gaat Toneelgroep Amsterdam dieper in op het thema vrijheid, dat dit seizoen als een rode draad door de producties loopt.
Na een avond over vrijheid in relaties, stond gisteravond sociale (on)vrijheid centraal. Kunnen we allemaal vrij zijn of is de vrijheid van de een, de onvrijheid van een ander?
Wanneer iedereen zit en het licht gedimd word, horen we een Jazzy nummer. De gastheer van de avond Lex Bohlmeijer zit op de rand podium te luisteren. Wanneer het nummer is afgelopen leest actrice Hélène Devos Ik ben een dichter uit de rangen van de verdoemden. Hierna verzorgd Bohlmeijer de introductie. Hij verwijst direct naar Jean Genet. Hij schreef De Meiden (Les Bonnes) in 1947. Het was zijn eerste toneelstuk.
De Meiden
Katie Mitchell regisseert voor de Toneelgroep Amsterdam De Meiden van Genet. Later op de avond schuift ze zelf aan voor een interview. Naast Genet is er ook aandacht voor Zadie Smith. Zij schreef de novelle De ambassade van Cambodja. Over een migrant uit Ivoorkust die in het Londense Willesden is terechtgekomen en daar bij de Pakistaanse familie Derawal te werk is gesteld als schoonmaakster.
Beide verhalen volgen vrouwen, die onderdrukt worden. Althans ze zijn vrij, maar economisch gebonden aan hun positie in de samenleving. De tweede lezing van Tamar de Waal focust zich hierop. Zij legt uit hoe vrouwen uit de Filipijnen en oost europa de slaven van de westerse elite zijn. Hoewel ze vrij zijn hebben ze geen keus en geen mogelijkheid de sociale ladder op te klimmen. Ook wij in de zaal die een schoonmaakster of nanny uit oost europa of de Filipijnen hebben zijn schuldig, voegt ze toe. Stof tot nadenken.
Het spel
De jonge garde bij de Toneelgroep Amsterdam verzorgd vanavond het spel. Hélène Devos, Jip van den Dool, Harm Duco Schut, Keja Klaasje Kwestro en Diewertje Dir lezen met zijn allen twee keer een lang stuk uit De ambassade van Cambodja van Smith. Daarnaast zijn er twee scenes uit De Meiden, gespeeld door Keja Klaasje Kwestro en Diewertje Dir in afwezigheid van eigenlijke hoofdrol spelers Chris Nietvelt en Marieke Heebink.
Het is leuk om deze jonge generatie aan het werk te zien. Dat het spel anders is dan wanneer er door de vaste cast gespeeld word is niet meer dan normaal zij hebben de rollen al gespeeld of zitten middenin het repetitie proces. Daarnaast was het vanavond meer voorlezen dan spelen.
Het interview
Tegen het eind van de avond komt Katie Mitchell op voor een interview met gastheer Lex Bohlmeijer. Ze komt direct na de repetities. Ze is al sinds vier uur ‘s nachts op aangezien ze haar dochter in London heeft bezocht. Toch fijn dat ze ons verblijd met haar aanwezigheid.
Het interview gaat over het stuk, maar zeker ook over de thema’s van de avond. Ze zegt vaak ‘Fuck’ en geeft haar blik op de huidige samenleving en de economie. Zelf ziet ze liever dat we ons wat minder focussen op emotie en meer op feiten. Het theater zou hiermee moeten beginnen. Theater is geen entertainment, maar een realistisch beeld van wat er om ons heen gebeurd.
Zoals altijd verzorgt de Toneelgroep Amsterdam context rondom maatschappelijke vraagstukken. En dat in slechts twee uur tijd. Ik kijk uit naar de volgende avond op 30 januari 2017.
