Recensie: De Warme Winkel
30 januari 2017, 23:01 | Jeroen
Een avond vol verwarring. En verwarring is waar De Warme Winkel om bekend staat. Ze gaan voor een manier van spelen waarbij wij als publiek niet weten waar de avond naar toe gaat.
Zo lijkt het vrijdagavond toch weer niet te gaan gebeuren. Na een afgelasting in december van de voorstelling worden we getrakteerd op een filmpje aan het begin van de voorstelling waarin wordt uitgelegd dat het stuk van Pina Bausch Café Müller, waarop de voorstelling gebaseerd is niet kan doorgaan aangezien ze plagiaat te plegen en voor de rechter dreigen geslepen te worden.
Dit is gelijk voor een aantal bezoekers deze premiereavond een reden is te vertrekken. Zo gaat het een groot gedeelte van de avond door. Men begrijpt de artistieke waarde niet en vertrekt. Jammer, want het stuk is meer dan de moeite waard en de manier waarop het gezelschap deze avond invulling geeft is interessant en goed gespeeld.
Drie stagiairs (Sofie Porro, Kim Karssen, Rob Smorenberg) vertellen ons waarom de voorstelling niet door kan gaan. Op de achtergrond delen drie oudgediende van De Warme Winkel (Mara van Vlijmen, Vincent Rietveld, Ward Weemhoff) precies dezelfde dialogen simultaan.
Naast het feit dat dit heel moeilijk is, is het voor ons als publiek de vraag of wij het zien en vervolgens het geloven. Juist deze manier van spanning moet het ons doen realiseren dat wat er gebeurd iets is dat zo bedoeld is en ons intrigeert. Juist daarom is het knap. Juist daarom wil je blijven kijken.
De dialogen gaan langzamerhand over plagiaat. Wat is plagiaat en hoe moet je er mee om gaan? Of moet je er helemaal niet mee omgaan? Moet je gewoon doen. Net als wat wij deze avond ervaren. Niet denken, maar ervoor kiezen om de vernieuwing te onmarmen met de overtuiging om iets anders of zelfs beters neer te zetten. Of kan het samen? Kan iets dat mooi en perfect is samengaan met iets anders gebaseerd op het origineel?
Wanneer de twee generaties elkaar raken zien we hoe spannend dit kan zijn. Het smelt samen en overlapt elkaar. Er is geen toen en nu meer. Er is alleen het waarom niet. Waarom niet kiezen voor een hier en nu. Naast een toen. Gelijktijdig.
De dans die in het voor mij tweede deel van het stuk in luid is prachtig. Het is de dans uit Café Müller. Op een scherm wordt zien we een diagonaal universum met (bijna) eenzelfde versie van de dans en voor ons een prachtig staaltje wat had kunnen zijn en dus wat het als nog is deze avond.
De voeding die deze de avond geeft, geeft een impuls aan de noodzaak om wat was nieuw leven in te blazen, zonder afbreuk te doen aan het geniale origineel. Ga kijken en blijf zitten, ook al begrijp je het waarom niet helemaal.
Check hier de speellijst.
Foto: © Kurt van der Elst
