Recensie: Ellen ten Damme - Paris-Berlin

23 november 2017, 20:47 | Linda

Een retourtje Parijs-Berlijn staat op het programma. Met Paris-Berlin houdt Ellen ten Damme het relatief klein vergeleken met haar acrobatische Cirque Stiletto van wat jaren terug. Hoewel…

Rasartiest Ten Damme schittert in blingjurk met gympen of kruipt zelf achter het drumstel. Paris-Berlin is een gevarieerde voorstelling op tempo met prop-paarden, loopband en wat vreemde bruggetjes. Iets meer lijn in de gesproken intermezzo’s had van de show nog meer een geheel gemaakt en net na een taalswitch is het energieniveau wat laag. Maar zelfs bij ingetogen nummers staat er een diva op het podium die de volledige aandacht verkrijgt in plaats van opeist.

Hoog meeneuriegehalte

Kijkend over het publiek zijn er verrassend veel grijze kapsels te zien. Het publiek is door de bank genomen ouder dan je zou verwachten bij een show van Ellen ten Damme. De verklaring lijkt te vinden in de beschrijving van de voorstelling, waarin de show lijkt te draaien rondom chansons en Duitse liederen van rond de Tweede Wereldoorlog. Een jongere generatie zal zich daardoor minder aangesproken voelen, ondanks dat er voor hen veel interessants is.

Ten Damme raast door de decennia en brengt met evenveel gemak een nummer van Edith Piaf als een van Rammstein. Menig krasse knar zal niet door hebben gehad dat het mooie ’Allo geen onbekende chanson was, maar een vertaling van Hello van Adele. Natuurlijk komen de ‘verplichte nummertjes’ als Non, Je Ne Regrette Rien voorbij, maar Ten Damme schroomt ook niet voor een dance-nummer als Alors On Danse.

Songs en sounds

Ten Damme is het sterkst tijdens ballads. Dan komen haar vocale talenten en inlevingsvermogen het best naar voren. Zelfs als je amper een woord Frans of Duits verstaat, maken de nummers indruk. Haar bereik is enorm en ook in de hoogte, zelfs in haar fluitregister, blijft ze loepzuiver. Tegen het einde van Paris-Berlin lijkt het wel alsof ieder nummer grappig hoort te eindigen, wat zonde is van de mooie nummers. Dan is de afwisseling tussen rustig en upbeat voor de pauze fijner.

Achtkoppige band de Magpies, inclusief vier strijkers, staat letterlijk op een voetstuk in deze voorstelling. Terecht, want er wordt veel van hen gevraagd. Van een bandje op de achtergrond is geen sprake en vooral de violisten zorgen voor een vol klinkend geheel.

Je Veux l’Amour staat er op de T-shirts en merchandise buiten de zaal, dus de voorstelling is niet compleet zonder dat deze tekst door het theater heeft geklonken. Het applaus klinkt dan ook na de laatste tonen van deze smeekbede. Ten Damme heeft echter nog une petite surprise in petto waarbij het publiek blijft totdat de zaal letterlijk wordt afgebroken.

Tot eind december kun je nog genieten van Paris-Berlin. Zie het tourschema voor meer informatie.



Share |

Gerelateerde artikelen