Recensie: The Angels' Share
9 september 2012, 10:49 | Jeroen
Robbie is kansloos: hij is nog geen jaar uit jeugddetentie, werkloos, zijn vriendin is hoogzwanger met hun eerste kind en hij staat voor de rechter voor het zoveelste geweldsdelict. Hij komt dan ook uit een zogeheten culture of poverty, het deel van de samenleving dat generatie op generatie arm blijft, waar criminaliteit welig tiert en waar drank- en drugmisbruik alomtegenwoordig is. Omdat Robbie op het punt staat vader te worden, geeft de rechter hem een kans. Hij hoeft niet naar de gevangenis, maar alleen driehonderd uur taakstraf uit te voeren.
Onervaren acteurs
Regisseur Ken Loach en scenarioschrijver Paul Laverty maakten in de afgelopen zestien jaar al vele films samen. Een groot aantal van hun films kent dezelfde sociaal-realistische thematiek als die het begin van The Angels’ Share kenmerkt. De culture of poverty is ze niet vreemd. Vaak werkt Ken Loach daarbij met onervaren acteurs die de omstandigheden in die hoek van de samenleving uit eigen ervaring kennen. Zo ook in deze film. Paul Brannigan, die de hoofdrol speelt, had nog geen enkele film op zijn naam staan.
Het werken met onbekende acteurs die de realiteit achter het verhaal kennen, pakt vooral in het begin van de film goed uit. In een paar uitstekende scènes wordt uit de doeken gedaan hoe uitzichtloos de situatie van Robbie daadwerkelijk is. De familie van zijn vriendin wil hem de stad uit hebben, een familievete achtervolgt hem en kan hem ieder moment weer in de problemen brengen. Robbie is getekend door zijn verleden, ook letterlijk, want hij heeft een groot litteken op zijn wang. Hij heeft dan ook erge dingen op zijn kerfstok, zo blijkt uit een zeer heftige en sterke scène waarin hij op verzoek één van zijn slachtoffers en diens familie ontmoet.
De wereld van Whisky
The Angels’ Share heeft ook een humoristische kant. De openingsscène waarin de andere deelnemers aan het taakstrafprogramma worden geïntroduceerd is bijvoorbeeld uitermate grappig. Deze mensen worden Robbies vrienden in de loop van de film. Zij worden door Harry, de voorman bij het taakstrafprogramma, onder zijn hoede genomen. Hij introduceert hen in de wereld van Whisky, waar vooral Robbie een goede neus voor blijkt te hebben. Bij een Whiskyproeverij komen ze erachter dat binnenkort een heel zeldzame Whisky geveild gaat worden. Robbie en zijn vrienden zien hun kans schoon om één grote slag te slaan en zo te ontsnappen aan hun omstandigheden.
Dan verandert de film van een sociaal-realistisch drama in een misdaadkomedie. Dit resulteert in nog enkele grappige scènes, maar is eigenlijk niet het beste stuk van de film. De verhaalontwikkeling hangt van toevalligheden aan elkaar en is duidelijk gedreven door de wens van de schrijver en de regisseur om naar een bepaald einde toe te werken. Dit voelt geforceerd aan. Bovendien leidt het ertoe dat de film een dubbele moraal overbrengt. In het eerste deel van de film wordt Robbie nadrukkelijk van criminaliteit weggestuurd. In het tweede deel lijkt de boodschap te zijn dat, als je ermee weg kan komen, misdaad loont.
Een liefdevolle, maar geforceerde film
Ken Loach is een zeer ervaren regisseur en dat is merkbaar aan de vakkundigheid waarmee The Angels’ Share is gemaakt. De personages worden liefdevol neergezet, waardoor je echt sympathie voor ze krijgt. De onervaren acteurs die ze vertolken, zijn uitstekend geregisseerd. Hierdoor merk je niet dat velen van hen voor het eerst in een film optreden. De film voelt wel geforceerd aan. In de loop van de film stellen verschillende mensen vertrouwen in Robbie en zijn vrienden, terwijl ze daar geen duidelijke reden voor hebben. Het is de boodschap van regisseur en schrijver die hier naar voren treedt: geef een mens een kans en hij kan iets betreden. Maar wordt deze boodschap niet ontkracht in het tweede deel van de film?
