Recensie: De Ontmaagding van Eva van End
17 februari 2013, 18:39 | Jeroen
De debuutfilm van Michiel ten Horn, De Ontmaagding van Eva van End, is een typisch Nederlandse komedie, maar bijzonder zorgvuldig gemaakt. Het gezin Van End maakt woelige tijden door nadat een Duitse uitwisselingsstudent zich bij hen voegt. Ieder gezinslid maakt zijn eigen crisis door in de nabijheid van deze perfecte jongeman. Heel conceptueel, maar goed uitgevoerd. Daarnaast zijn de cameravoering en soundtrack specifieke hoogtepunten in deze film.
Een samenraapsel van mensen onder een dak
Het gezin Van End lijkt meer een samenraapsel van willekeurige mensen die onder hetzelfde dak wonen dan een echte familie. Ieder is met zijn of haar eigen problemen bezig, waardoor ze langs elkaar heen leven. Ouders Etty en Evert plannen hun zilveren huwelijksfeest, maar dit heugelijke feit brengt ze niet nader tot elkaar. Erwin maakt zich op om het huis te verlaten om te gaan samenwonen met zijn vriendin Mardou. Manuel vult zijn dagen met blowen en meisjes versieren. En Eva zit erbij, kijkt ernaar en wordt door niemand opgemerkt. Het lijkt erop dat dit gezin al eindeloos geruzied heeft, en vervolgens het bijltje erbij neer heeft gegooid. Een voor één zijn de onderwerpen van de ruzies taboe verklaard, waardoor er niets over is gebleven om nog over te praten.
De jongste telg van het gezin, Eva, is het ultieme resultaat van deze ontwikkeling; ze is eigenlijk niet goed in staat om met iemand te communiceren. Zelfs het nieuws dat ze binnenkort een uitwisselingsstudent mee zal nemen is niet overgekomen, waarna de hele familie op een dag voor een verrassing komt te staan als de Duitse Veit ineens op de bank zit. Deze focking pretty boy, zoals Manuel het uitdrukt, is een bijna perfecte jongeman: intelligent, gevoelig en aandachtig voor ieder in zijn omgeving. En zoals dat gaat, wanneer mensen geconfronteerd worden met perfectie, zijn ze zich ineens erg bewust van hun eigen tekortkomingen. En tekortkomingen zijn er voldoende in het gezin Van End.
Aanval op fragiele ego’s
De aanval die de aanwezigheid van Veit op de fragiele ego’s van Evert, Etty, Erwin, Manuel en Eva vormt, leidt tot stormachtige ontwikkelingen waarbij ieder de draad van zijn leven ziet ontrafelen. Ondertussen verandert de altijd in het wit geklede adonis ook steeds duidelijker van een perfect, goddelijk wezen in een normaal mens – waarvan het remspoor in de eveneens witte onderbroek die Eva van hem steelt, getuigt. Manuel vraagt zich al snel af wanneer Veit weer vertrekt, zodat alles weer normaal kan worden. Maar kan dat wel en in welke mentale en fysieke toestand bereiken de gezinsleden dat moment?
Oog voor detail en te veel personages
De Ontmaagding van Eva van End is een zorgvuldig en vakkundig gemaakte film waaraan heel veel klopt. Neem bijvoorbeeld het huis waarin het gezin woont en waar een groot deel van de film zich afspeelt. Er is duidelijk veel aandacht besteed aan de inrichting en dat zie je eraan af. Dit soort dingen maakt het gemakkelijk voor het publiek om in de personages te geloven. Je ziet ze daar wonen, ook als de camera’s uit zijn. Verder zijn de cameravoering van Jasper Wolf en de soundtrack van de Nederlandse singer-songwriter Awkward I (Djurre de Haan) hoogtepunten in deze film.
Een gezin van vijf, plus Veit en enkele omstanders is een grote groep personages. En aangezien de centrale zes personages allemaal hun eigen ontwikkeling kennen in de 98 minuten die De Ontmaagding van Eva van End duurt, wordt het allemaal wat veel. Eigenlijk te veel. Het verhaal maakt daardoor vaak wat scherpe, bruuske bochten en de personages kunnen onvoldoende worden uitgediept. Dat maakt dat ze af en toe wat karikaturaal aanvoelen. Een wat kleiner gezin of wat meer afstand tot bepaalde gezinsleden had de film daarom goed gedaan. De film is ook wat onevenwichtig qua humor. Het ene moment hilarisch, het volgende extreem flauw.
Groot regietalent
Michiel ten Horn is duidelijk een van de grotere regietalenten die we in Nederland hebben rondlopen. Als je kunt debuteren met een film als De Ontmaagding van Eva van End dan verwacht ik veel van je in de toekomst. Natuurlijk is dit geen perfecte film, daarvoor had Ten Horn scherpere keuzes moeten maken. Een kleiner gezin was een goed idee geweest. Dan had de film de beperkingen van het concept misschien wat ruimer kunnen ontstijgen. Maar de film verraadt wel een uitzonderlijk oog voor detail en Ten Horn heeft er met de cameravoering en soundtrack voor gezorgd dat het verhaal goed ingekleed is.
