Recensie: Hitchcock
17 maart 2013, 15:09 | Jeroen
In Hitchcock zien we Alfred Hitchcock terwijl hij probeert zijn meesterwerk Psycho gemaakt te krijgen en een huwelijkscrisis doorworstelt met zijn vrouw, Alma Reville. In grote lijnen is Hitchcock een te clichématige film om echt goed te zijn, maar de grote regisseur en zijn vrouw maken interessante personages die goed gespeeld worden door Anthony Hopkins en Helen Mirren. Ook met Scarlett Johansson, James d’Arcy, Jessica Biel en Danny Huston.
De grote onbekende factor in de carrière van Alfred Hitchcock was zijn vrouw, Alma Reville. Ooit was zij nog de meerdere van Hitchcock op de filmset; zij was editor en hij ontwerper van tussentitels bij stomme films. Maar na de snelle opkomst van de jonge Hitchcock schaarde zij zich achter hem en werd zijn vrouw. Ondertussen verloor zij nooit haar invloed op zijn werk, dat zeker veel te baten heeft gehad bij haar kunde als scriptschrijver en editor. In Hitchcock volgen we het echtpaar tijdens het maken van Psycho, wat misschien wel hun beroemdste film opleverde, maar ook hun grootste huwelijkscrisis.
Origineel en fris?
Psycho is de opvolger van de grote spionagethriller North by Northwest en Hitchcocks poging om iets volkomen origineels en fris te maken. En zoals dat gaat bij vernieuwingen, is er veel weerstand. De studio weigert de film te financieren en zelfs Alma is niet overtuigd van het nieuwe project. Dus kiest Hitch (“hold the cock”) ervoor om met een gelimiteerd budget te werken en de film zelf te financieren. Alma moet dus – bovenop de gebruikelijke ergernissen van het leven met een geniale, maar onzekere man – ook nog financiële zorgen het hoofd bieden. Whitfield Cook (Danny Huston), een charmante schrijver die haar om hulp vraagt, biedt de nodige afleiding. In een huisje aan het strand werken ze aan zijn nieuwe script. Als Hitch dit uitvindt, beticht hij zijn vrouw van overspel.
Ondertussen heeft Hitch zijn eigen gebruikelijke, ongemakkelijke flirt met zijn leading lady, Janet Leigh (gespeeld door de perfect gecaste Scarlett Johansson). Hij werkt zich een slag in de rondte, manipuleert iedereen, inclusief Norman Bates-vertolker Anthony Perkins (James d’Arcy), zodat ze tot uitzonderlijke prestaties komen en valt uiteindelijk overwerkt om. Het tekent Alma dat ze op dit moment, als de productie van de film vastloopt en de spanningen in het huwelijk toenemen, tijdelijk de regie van haar man overneemt. Uiteindelijk heeft ze een rol in alle fasen van het productieproces.
De donkere kanten van Hitch
Tussen alle huwelijkse perikelen en de problemen met het maken van de film door, worden ons korte glimpen van de donkere kant van Hitch getoond. Zo is er de affaire met Vera Miles (Jessica Biel), een actrice in wie hij de nieuwe Grace Kelly zag, maar die vlak voor de opnamen van een film zwanger werd. Daarna gebruikte hij haar in machtsspelletjes en liet haar alleen nog maar kleine rollen spelen. Maar interessanter is dat hij tijdens de film regelmatig in zijn dromen en fantasieën in conclaaf gaat met Ed Gein, de moordenaar en grafschender op wie het personage Norman Bates uit Psycho gebaseerd is. Hitch had een morbide fascinatie voor alles wat duister, angstwekkend en gewelddadig was en de vraag is in hoeverre dit in zijn dagelijks leven doorsijpelde.
De film Hitchcock is gebouwd op twee pijlers. Ten eerste het verhaal van het miskende genie (Hitch) dat ondanks het gebrek aan geloof van anderen een buitengewone prestatie (het maken van Psycho) weet te leveren. Het tweede verhaal is dat van de sterke vrouw achter de psycho, zo wil de tagline van de film, die na een crisis eindelijk ook erkenning krijgt. Gelukkig is het complete plaatje interessanter dan deze clichématige pijlers doen vermoeden. Reville en Hitchcock zijn interessante, gelaagde figuren die door goede acteurs worden gespeeld. En details als de conversaties met Ed Gein zijn onweerstaanbaar interessant, evenals de spanningen op de set.
Wat had Hitch ervan gemaakt?
Misschien, als de duistere kant van Hitchcock en de verwikkelingen op de set de pijlers van Hitchcock waren geweest in plaats van bijzaken, hadden we over een heel goede film kunnen spreken. Nu is het een vermakelijke film, met interessante details. Maar in hoofdlijnen is Hitchcock te clichématig en prekerig om echt goed te zijn. Ik denk dat de grote regisseur zelf wel had geweten welke kanten van zijn verhaal het meest interessant waren voor het witte doek.
