Recensie: The Place beyond the Pines
9 april 2013, 17:42 | Jeroen
De nieuwe film van Derek Cianfrance is een uitgebreid opgezet drieluik dat het verhaal van twee mannen en hun zoons vertelt. De eerste helft van The Place beyond the Pines is de zeer interessante opmaat naar het centrale conflict en de gevolgen ervan. Helaas voelt het tweede deel van de film geforceerd aan en ebde daarbij mijn aandacht langzaam weg.
Schenectady, New York, lijkt geen plaats voor ambitieuze mensen. Hoge werkloosheid, vervallen huizen en een onbehaaglijke sfeer kenmerken het kleine stadje dat ooit betere tijden heeft gekend, maar die liggen zo ver in het verleden dat niemand ze kan heugen. Tussen de naaldbossen zijn twee mannen te vinden die wél ambitieus zijn en die dit stadje hebben uitgekozen om die ambities te verwezenlijken. “Handsome” Luke Glanton (Ryan Gosling) is een motorstuntrijder die rondreist met een circus, maar te horen krijgt dat hij de vorige keer dat zijn circus Schenectady aandeed een zoon heeft verwekt bij Romina (Eva Mendes). Zij heeft inmiddels een man gevonden die voor haar en haar zoon zorgt, maar Luke besluit toch te blijven en zijn unieke vaardigheden op de motor in te zetten om voor zijn zoon te zorgen. Hij gaat banken overvallen, met zijn motor als vluchtvehikel.
Held zijn brengt niets goeds
Avery Cross komt uit een welgestelde familie, zijn vader is rechter. Hij heeft echter besloten om niet over gerechtigheid te discussiëren als jurist, maar het te brengen als politieagent. Na een schietincident waarbij hij gewond raakt, wordt hij door zijn politiedepartement gebombardeerd tot held, maar zoals zijn vader al voorspelt, brengt hem dat weinig goeds. Al snel komt hij namelijk in contact en conflict met het corrupte deel van het politiedepartement en moet hij kiezen tussen zijn wens om op te klimmen binnen de politie en zijn gevoel voor gerechtigheid. Dit drijft hem terug in de armen van zijn vader, en het pad van een politieke carrière op.
In de eerste twee delen van het drieluik zien we Avery en Luke die beide een zoon hebben van een jaar oud. Het derde deel volgt de jongens vijftien jaar later, als ze elkaar ontmoeten op de middelbare school. Avery’s zoon AJ is een verwende jongen die zich voordoet als een gevaarlijke jongen van Long Island, terwijl Luke’s zoon Jason timide en doelloos rondhangt in het aftakelende Schenectady. Langzaam begint Jason de geheimen van het verleden te ontdekken, en komen alle verhalen samen.
Het beperkte bereik van controle
Luke en Avery zijn twee kanten van dezelfde medaille. De een is natuurlijk crimineel en de ander agent. Maar het zijn ook twee mannen die een andere richting in zijn geslagen om controle over hun leven te krijgen. Luke door bankovervallen te plegen en Avery door agent te worden. Beide mannen ondervinden al snel het beperkte bereik van hun controle. De worsteling met dit gegeven maakt Luke en Avery interessante, gelaagde personages, die zowel goed als fout zitten, vaak in een en dezelfde handeling. In ieder geval begrijp je altijd wat ze motiveert, ondanks de complexiteit van hun handelen.
Derek Cianfrance heeft, door een triptiek van zijn film te maken, voor een uitgebreide opzet gekozen. De film duurt dan ook 140 minuten. In deze tijd zet hij een chronologische en bijzonder ingedikte verhaallijn op. Met dit laatste bedoel ik dat bijna al het handelen in de film gevolgen heeft en dat er bijzonder weinig losse eindjes in het verhaal zitten. Dit houdt nauw verband met het belangrijkste thema: de zonden van de vaders worden overgedragen op de zonen. Alleen gaat het daar ook een beetje mis.
Tweede deel voelt geforceerd aan
Cianfrance creëert een natuurlijke overgang van het verhaal van Luke naar dat van Avery naar het voorbeeld van Hitchcock in Psycho. Dit biedt een interessante tegenstelling, maar ook een duidelijk oorzakelijk verband dat prikkelend is en nieuwsgierig maakt naar het vervolg. Alleen wanneer de gevolgen van de confrontatie tussen Luke en Avery uitgespeeld zijn, is de film nauwelijks over de helft van de speeltijd. Dan volgt nog een hele verhandeling over Avery en de twee zonen die op minder natuurlijke wijze aansluit bij het eerste deel van de film. Vanaf dat moment voelt de film behoorlijk geforceerd aan, en ebde bij mij de interesse langzaam weg.
