Recensie: Kapringen
7 juli 2013, 11:32 | Jeroen
Tobias Lindholm bevestigt in zijn tweede speelfilm, Kapringen, het talent dat hij ook al had getoond bij het schrijven van films als Submarino en Jagten en de serie Borgen. Zijn kapingsfilm is alles behalve een actiefilm, maar wel intens spannend. We volgen de kaping via de scheepskok op het schip en de CEO van de rederij die de bemanning vrij probeert te krijgen.
Een scheepskok en een CEO
De eerste opvallende keuze die Lindholm maakt, in zijn film over de kaping van een Deens schip door Somalische piraten, is dat hij de daadwerkelijke aanval niet toont. De eerste paar scènes van de film spelen zich nog op het schip af. We volgen scheepskok Mikkel die voorbereidingen treft voor het innemen van proviand in Mumbai. Daarna schakelen we naar Denemarken, naar het hoofdkantoor van de rederij. Hier maken we kennis met Peter, de betrokken en actieve CEO van de rederij die gespecialiseerd lijkt in onderhandelingen. Pas nadat hij het bericht van de kaping heeft ontvangen, worden we in de hel die een kaping is gegooid, terwijl deze al in volle gang is.
Jongemannen, vel over been en rondzwaaiend met grote Kalasjnikov-geweren, sluiten Mikkel en hoofdwerktuigkundige Jan, samen met de zieke kapitein van het schip op. De piraten spreken allemaal geen woord Engels, behalve Omar, hun ‘onderhandelaar’. Ondertussen heeft de rederij een expert in het afhandelen van kapingen ingeschakeld. Hij maakt duidelijk dat de onderhandelingen lang gaan duren; wanneer ze direct aan de eisen van de piraten voldoen, zullen die alleen maar meer vragen. Tegen het advies van de expert in besluit Peter de onderhandelingen persoonlijk te voeren. Hij voelt dat het zijn verantwoordelijkheid is om het verschrikkelijke spel met de piraten – waarbij letterlijk mensenlevens op het spel staan – tot een goed einde te brengen.
Geen Under Siege
Lindholm toont geen enkele intentie om een actiefilm te maken van Kapringen. Je hoeft geen Under Siege-taferelen te verwachten. Deze scheepskok zal niet proberen om met geweld een einde te maken aan de kaping, hij reageert zoals bijna iedereen zou doen: hij is angstig, hij wanhoopt en hij ruziet zelfs even met de kapers. Het gebrek aan actie leidt niet tot een gebrek aan spanning, hoewel de intensiteit in Kapringen iets lager ligt dan in het door Lindholm geschreven Jagten van vorig jaar. Dat komt voornamelijk door de lange stukken waarin de film zich op het werk van Peter richt. De onderhandelingen vorderen tergend langzaam. Bovendien neemt de druk vanuit het bestuur en de families van de gijzelaars om met een snelle oplossing te komen toe.
Het sterke punt van Jagten was hoe Lindholm beide kanten van de medaille wist te tonen en in Kapringen geldt hetzelfde. Hoewel Mikkel en Omar tegengestelde belangen hebben, zitten ze toch, wederom letterlijk, in hetzelfde schuitje. Allebei willen ze dat het losgeld zo snel mogelijk wordt betaald. Juist Peter en Mikkel, die aan dezelfde kant staan, komen recht tegenover elkaar te staan, omdat de rederij schijnbaar de onderhandelingen aan het rekken is. Maar met al die wisselende belangen blijft de menselijke maat regeren. In de films van Lindholm zul je geen karikaturale helden of monsters aantreffen. Alle personages zijn mensen die begrijpelijk handelen binnen de lastige situatie waarin ze zich bevinden.
Het talent van Lindholm
Sinds Submarino leek Thomas Vinterberg bezig aan een comeback, meer dan tien jaar na zijn grote doorbraak Festen. Niet toevallig werd Submarino, net als Jagten, door Lindholm geschreven. We kunnen dus net zo goed spreken van de opkomst van de een, als de comeback van de ander. Met Kapringen bewijst Lindholm, nu hij zelf ook de regie voert, zijn talent wederom. Dat talent behelst het opvoeren van zeer menselijke en begrijpelijke personages in intens spannende situaties. Ik zal natuurlijk het einde niet verklappen, maar de vinding die Lindholm ons daar voorschotelt, grenst wat mij betreft aan perfectie.
