Recensie: Behind the Candelabra
12 augustus 2013, 20:26 | Jeroen
De gouden ringen golven en dansen enige centimeters boven de toetsen, gedragen door vliegensvlugge vingers. De eeuwige glimlach van de showman raakt enigszins uit de plooi door de concentratie die Liberace op moet brengen voor de versnelde boogie woogie die hij er als pièce de resistance uitgooit aan het einde van zijn optreden. Scott Thorson, de jonge blonde god die de naam al doet vermoeden, verbergt zijn enthousiasme niet, evenals de rest van het publiek, voornamelijk bestaande uit huismoeders.
De relatie achter de kandelaar
Het zal het begin zijn van een even liefdevolle als onstuimige relatie tussen de twee mannen, ondanks een leeftijdsverschil van bijna veertig jaar. Een relatie die beleefd wordt achter de kandelaar die altijd het instrument van de meesterpianist sierde. Want voor het publiek hield Liberace altijd vol heteroseksueel te zijn, hoe ongelofelijk dat nu ook mag lijken, wanneer je de man in zijn glitterkostuums hebt gezien.
Liberace en Thorson zijn enkele jaren lang alles voor elkaar. Voor de buitenwereld zijn ze werkgever en werknemer, maar in werkelijkheid natuurlijk geliefden, elkaars beste vriend en bijna familie. Ze spelen zelfs met het idee van adoptie. De geliefden getransformeerd in vader en zoon, toepasselijk vanwege het leeftijdsverschil, ontoepasselijk vanwege de aard van hun relatie. Natuurlijk loopt zoiets stuk, maar voor een oudere man die nooit voor zijn geaardheid uit heeft mogen komen en een jongeman die nooit een eigen familie heeft gehad, brengt het een ongewoon, maar daarom niet minder echt geluk
De stijl van Liberace als metafoor
Steven Soderbergh heeft de, naar eigen zeggen, laatste film van zijn carrière gewijd aan een flamboyante en intrigerende man. De stijl van Liberace lijkt wel een metafoor voor de filmcarrière van Soderbergh. Hij is namelijk nooit bescheiden of halfslachtig geweest in zijn aanpak. Wanneer hij een genrefilm maakte, dan belichaamde de hele film dat genre, zonder dat het de specifieke signatuur van Soderbergh verloor. Dat geldt ook voor Behind the Candelabra, dat gefilmd is als het leven van Liberace; in rijke, verzadigde tinten en met opvallende shots. Niets is subtiel; of het nu de komische stukken zijn of de dramatische, alles ligt er dik bovenop. Wanneer het grappig moet zijn, grenst het aan klucht, zoals wanneer Rob Lowe komt opdraven als plastisch chirurg die te veel van zijn eigen medicijn gesnoept heeft. En als het dramatisch is, dan vliegen de plaagstoten of vazen je om de oren.
Toch voelt de hele film oprecht aan. Het beste voorbeeld om dat te illustreren is hoe met de seksualiteit in de relatie wordt omgegaan. Ja, het ziet er gek en een beetje aarzelend uit wanneer Matt Damon en Micheal Douglas voor het eerst kussen. Maar dat komt goed uit in de film, want het was waarschijnlijk ook wel even wennen voor Thorson om met de veel oudere Liberace te kussen. Naar mate de film vordert, wordt het fysieke contact steeds natuurlijker, zoals het in een relatie buiten de film ook gaat. Het fysieke deel van de liefde dient overigens niet alleen als onderdeel van de kroniek van de relatie, het is ook een toonbeeld van de complexiteit van het karakter van Liberace.
De stijl van Liberace als metafoor
Het authentieke gevoel dat Behind the Candelabra geeft, wordt voor een belangrijk deel mogelijk gemaakt door de prestaties van Michael Douglas en Matt Damon. Zij excelleren beide in voor hun ongebruikelijke rollen. Voor Douglas is het de glorieuze terugkeer na behandeld te zijn aan keelkanker. Damon toont voor het eerst in jaren hoe veelzijdig hij kan zijn als acteur. Het was erg gedurfd om de inmiddels 42-jarige Damon te casten in een rol waarin hij in het begin voor zeventien door moet gaan. Maar, net als alle andere gewaagde keuzes van Soderbergh, pakt ook dit goed uit.
Too much of something good is just wonderful.
