Recensie: Prisoners
21 september 2013, 11:43 | Jeroen
Denis Villeneuve levert met Prisoners na Incendies wederom een vakkundig gemaakte thriller af. Dit keer kiest hij voor een meer traditionele opzet die gaat over de verdwijning van twee meisjes en zich volledig in een klein stadje afspeelt. De makers hebben met Prisoners een complex verhaal met interessante wendingen en een goed gevoel voor moraliteit afgeleverd.
De kelder van de Dovers is volledig ingericht op overleven: lang houdbaar voedsel, water en brandstof zijn in overvloed aanwezig. “Hope for the best, prepare for the worst”, is het motto van Keller, de man des huizes. Hij traint zijn zoon Ralph om voor zichzelf te kunnen zorgen door hem te leren jagen. Als zijn dochter Anna tijdens Thanksgiving, die de familie bij vrienden viert, vraagt of ze met haar vriendinnetje Joy buiten mag spelen, moet haar oudere broer mee. Keller streeft in al zijn doen en laten naar het bieden van zekerheid en veiligheid aan zijn familie, maar het noodlot valt niet af te wenden.
Een lijn van oranje hesjes
Wanneer Anna en Joy weer naar buiten gaan laten ze het na Ralph mee te vragen. De families van de twee meisjes beseffen al snel dat hun ergste nachtmerrie werkelijkheid is geworden. Keller is er de man niet naar om bij de pakken neer te gaan zitten. Bij de eerste zoektochten in de bossen rond het stadje loopt hij steevast vooraan in de lijn van oranje hesjes. Al snel wordt een verdachte, de eigenaar van een camper die in de buurt geparkeerd stond, gearresteerd door detective Loki. Deze Alex Jones blijkt echter verstandelijk gehandicapt en wordt niet in staat geacht om twee meisjes ongezien op klaarlichte dag te ontvoeren. Keller twijfelt hieraan en als hij aanwijzingen krijgt dat Alex zich anders voordoet dan hij werkelijk is, besluit hij het heft in eigen hand te nemen.
Denis Villeneuve, de regisseur van Prisoners, bereikte een paar jaar geleden een groot publiek met zijn thriller Incendies. Het was een familiedrama van mythische proporties, en dat geldt ook voor delen van Prisoners. Beide films hebben complexe verhaallijnen waarin meerdere keren onverwachte wendingen het verhaal compleet omgooien. Maar waar Incendies zich in het Midden-Oosten en Canada afspeelde en wereldpolitiek en actualiteit vermengde met het genre van de thriller, is Prisoners een traditionele thriller die zich volledig in een klein stadje afspeelt.
De lange route
Waar het hier misschien een traditionele thriller betreft qua schaal, mag deze conclusie ook gelden voor de kwaliteit. Prisoners is uitermate vakkundig gemaakt. Het verhaal kent enkele sterke wendingen en schrijver Aaron Guzikowski en Villeneuve hebben zich niet laten verleiden om stukken af te snijden. Ze volgen netjes de lange route naar hun doel en nemen daarbij het publiek goed mee. Ze houden de spanning erin, en de sfeer van de film kent dan ook altijd voldoende lading om de lange speeltijd te overbruggen. Ook de complexe moraliteit van het verhaal is in goede handen bij Villeneuve en Guzikowski. Als Keller het heft in eigen hand neemt, laten ze hem ver gaan, maar niet op lichtzinnige wijze. Prisoners is geen goedkope wraakfilm, maar een film waarin een man tot het uiterste gedreven wordt voor zijn dochter.
Dat Prisoners geen gemakzuchtig gemaakte film is, wordt onderstreept door de manier waarop diepgang aan de personages gegeven wordt. Vaak zie je dat er met dat doel op kunstmatige manier een uitgebreid achtergrondverhaal voor een personage wordt geïntroduceerd. Dat doen Villeneuve en Guzikowski niet. Als kijker ben je daardoor volledig afhankelijk van het gedrag van de personages om te bepalen met wat voor personen je te maken hebt. Je wordt dus verleid om extra veel aandacht te geven aan details als de kelder van de Dovers. Met name bij Keller werkt deze methodiek erg goed.
Traditioneel en vakkundig
Prisoners voelt daarmee over de hele linie als een traditionele, vakkundig gemaakte thriller. Als je verhaal, de sfeer van de film en de personages alle drie op orde zijn, dan heb je zondermeer een sterke film afgeleverd. Bij vlagen voelen de elementen wel erg traditioneel, zoals het personage van detective Loki. Hij is een eenling die obsessief met zijn werk bezig is en geen sociaal leven heeft. Dat hebben we wel erg vaak gezien in dit genre. Maar dit soort kleine onvolkomenheden wegen bij lange na niet op tegen de kracht van de film in het algemeen.
